«Ο Εφραίμ και η παρέα του μπέρδεψαν το προσευχητάρι με το μπλοκ επιταγών, αλλά αυτό δεν είναι η μόνη πλευρά του σκανδάλου. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας –οικονομικοί παράγοντες, τραπεζίτες και βέβαια επιχειρηματίες– περνούσε από το Βατοπέδι και τους τραπεζικούς λογαριασμούς του, ξέροντας πως περνά στα Άγια των Αγίων. Ενός πολύ ειδικού συμφέροντος που τους συνέδεε ως......ομφάλιος λώρος. Μπίζνες, μυστικισμός, συνωμοσία και πολιτική ισχύς». - Ο Κώστας Βαξεβάνης παρακολουθεί τον ηγούμενο Εφραίμ να προσεύχεται Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Επενδυτικού Πνεύματος.
«Ο μύθος λέει πως έχει το (αθόρυβο) πάτημα της γάτας. Η διαδρομή του μαρτυρά πως πιθανότατα διαθέτει και τις επτά ψυχές της. Ένας δημοσιογράφος που θριάμβευσε ως επιχειρηματίας. Ένας επιχειρηματίας που ποτέ δεν σταμάτησε να σκέφτεται ως δημοσιογράφος. Ο Σταύρος Ψυχάρης είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας των παραδοσιακών ΜΜΕ. Και βλέπει την αυτοκρατορία του να χάνεται…» - Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος παρακολουθεί την Πτώση του Σταύρου Ψυχάρη.
«Από το 1922 μέχρι σήμερα δεν έφυγε λεπτό από το κέντρο της πολιτικής σκηνής. “Καταχθόνιο” το χαρακτήρισαν πολλοί, το κατηγόρησαν ότι “ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις” και ότι παίζει βρόμικα παιχνίδια. Τελικά, για ποιον “παίζει” το Συγκρότημα; Ο θρύλος του χτίστηκε γύρω από τους αγώνες του ιδρυτή του για τη φιλελεύθερη παράταξη και τη Δημοκρατία. Αλλά μήπως ήταν προορισμένο να παίζει μόνο για τον εαυτό του; Και ποιος μιλάει γι’ αυτό;» - Η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου και ο Αυγουστίνος Ζενάκος αφηγούνται την Παντοδυναμία και παρακμή του ΔΟΛ. (Σε αυτό το τεύχος, το Μέρος Α΄. Το Μέρος Β΄, καθώς και σειρά κειμένων για τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τη σχέση τους με το πολιτικό σύστημα, από το επόμενο τεύχος.)
«Αμερικανοί στρατιώτες συγκεντρώνονται στο Ισραήλ, η ανησυχία για την πιθανότητα να κλείσουν τα Στενά του Ορμούζ κυριαρχεί στις αγορές πετρελαίου, το Ιράν καταφέρει πλήγματα κατά των ΗΠΑ, οι Παλαιστίνιοι περιμένουν ακόμη τον Λευκό Οίκο να ασκήσει πίεση στο Ισραήλ. Αλλά η Αμερική έχει εκλογές…» - Ο Πάνος Χαρίτος από την Ιερουσαλήμ βλέπει Σύννεφα πολέμου.
«Έκτακτη ανακοίνωση: ο Βλαντιμίρ Τσούροφ, επικεφαλής της ρωσικής κεντρικής εκλογικής επιτροπής, τραυματίστηκε σε πυρκαγιά. Έχει υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο 146% του σώματός του». Παρότι η πολιτική σάτιρα γνωρίζει στιγμές μεγάλης δόξας, εν μέσω κατηγοριών για γενικευμένη νοθεία στις πρόσφατες εκλογές, το ζητούμενο τώρα για τη Ρωσία είναι εναλλακτική πολιτική αντιπροσώπευση». - Η Κατερίνα Κιτίδη ταξίδεψε στη Ρωσία και αναζήτησε Το μεγάλο ροκέ.
«Το 2011 δεν μας άφησε μόνο την εμβάθυνση της πολιτικής κρίσης σε όσες χώρες είχαν ήδη πληγεί από το 2010 και τη βύθιση στη δίνη της κι άλλων οικονομιών. Μας άφησε και τη μετάσταση της κρίσης στην πολιτική, στο ίδιο το πολιτικό σύστημα – και όχι μόνο στο κυβερνών κόμμα. Πρόκειται μάλιστα για φαινόμενο που ξεπερνάει κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα, όσο κι αν ακόμη κι εδώ η Ελλάδα διεκδικεί τον τίτλο του πειραματόζωου». - Ο Λεωνίδας Βατικιώτης περιγράφει Το τέλος του πολιτικού μας συστήματος.
«Διαδικασία η οποία χαρακτηρίζει τα συστήματα με υψηλό επίπεδο πολυπλοκότητας και συνιστάται στην ικανότητα των εν λόγω συστημάτων, υπό μεταβαλλόμενες εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες, να αναπαράγουν, να διατηρούν, ακόμη και να τελειοποιούν την οργάνωση τους». - Την Αυτοοργάνωση σκιαγραφεί με τις φωτογραφίες της η Στεφανία Μιζάρα.
«Η πολιτική πέθανε. Η οικονομία πεθαίνει. Οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλά η λιτότητα μένει. Στο δρόμο τους προς μια νέου τύπου φεουδαρχία, οι απανταχού καπιταλιστές έχουν βγάλει εδώ και καιρό τις δημοκρατικές μάσκες και φοράνε τις μπότες με τη σιδερένια φτέρνα, ποδοπατώντας ανηλεώς τα πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού. Είναι αυτός ο καιρός για την επιστροφή στην πολιτική οικονομία;» - Ο Γιώργος Τσιάρας εξερευνά τη «Δημοκρατία» των αγορών.
«Καθώς κυβερνήσεις και πολιτικοί, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, αντιλαμβάνονται τη δύναμη του Διαδικτύου, τα social media καταλήγουν λιγότερο «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» και περισσότερο εργαλεία πολιτικής επιρροής». - Ο Άρης Χατζηστεφάνου αναζητεί τα Πολιτικά δίκτυα.
«Τα μπλογκ από κάπου το έμαθαν αυτό. Γιατί υπήρξε μια εποχή που δεν μπορούσε ο καθένας να ιδρύσει ένα μέσο ενημέρωσης, να εκβιάσει, να σπιλώσει, να κάνει την πλάκα του, να πεθάνει πριν την ώρα του έναν συγγραφέα, να ταΐσει το συλλογικό φαντασιακό ματαίωση και μίσος». - Ο Παναγιώτης Φραντζής υποστηρίζει ότι Τα μπλογκ δεν λένε πάντα την αλήθεια.
«Η 1η Δεκεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Μια μέρα όπου κάθε χώρα αναμένεται να προβάλει την εκστρατεία της κατά του ιού. Η καμπάνια της Ελλάδας, ωστόσο, μέσω του υπουργείου Υγείας και του ελεγχόμενου από αυτό Κέντρου Ειδικών Λοιμώξεων, περιορίστηκε –πάντα με αφορμή την κρίση– στην «καμπάνια» κατά των μεταναστών και των τοξικομανών. Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά, το AIDS διαδέχτηκε η ελονοσία. Πάλι οι μετανάστες έφταιγαν». - Η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου καταγράφει τη Μισαλλοδοξία του υπουργείου Υγείας. Φωτογραφίζει ο Αχιλλέας Ζαβαλλής.
«Στις 10 Οκτωβρίου 2011, ο 70χρονος έλληνας συνταξιούχος Θανάσης Γεωργιάδης και ο 45χρονος βούλγαρος σκηνοθέτης-μπογιατζής Λιούμπεν Αλέξιεφ άνοιξαν ένα εγκαταλειμμένο και ερειπωμένο κτίριο στην οδό Φράγκων 17 στη Θεσσαλονίκη και απηύθυναν ανοιχτό κάλεσμα σε κάθε άπορο, άστεγο, άνεργο, μετανάστη και φοιτητή. «Επιβίωση» ονομάστηκε η ανοιχτή κοινωνική κατάληψη, που γρήγορα πλαισιώθηκε από ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης». - Η Νέλλη Ψαρρού ρωτάει: Ζωή ή Επιβίωση;
«Παραμνημονιακό φαινόμενο, ο πολιτισμικός πόλεμος μαίνεται στο διαδίκτυο, στα social media, αλλά και στις στήλες έγκριτων εφημερίδων και περιοδικών». - Μια προσπάθεια σκιαγράφησης του προφίλ των πολιτισμικών πολεμιστών κάνουν η Becky Bloom και η Έφη Γιαννοπούλου, συζητώντας για την Επιλεκτική (πολιτισμική) χρεοκοπία.
Έγραψαν για το UNFOLLOW
Το UNFOLLOW είναι μηνιαίο, έντυπο, ανεξάρτητο δημοσιογραφικό και πολιτικό περιοδικό. Γεννιέται από το περιβάλλον της κρίσης και προσπαθεί να αντιτάξει στην Κατάσταση Εξαίρεσης, που κυριαρχεί τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή πολιτική, την ανάγκη για παρατήρηση, καταγραφή, ανάλυση και καλύτερη περιγραφή του κοινωνικού πεδίου. Το UNFOLLOW είναι περιοδικό με πολιτική δημοσιογραφία και ρεπορτάζ, σχολιασμό και ανάλυση, λογοτεχνία και πολιτιστική κριτική. Φτιάχνουμε ένα περιοδικό για αναγνώστες με πολιτική συνείδηση.
Το πιο κρίσιμο για την ανεξαρτησία κάθε ΜΜΕ και πολύ περισσότερο ενός περιοδικού σαν το UNFOLLOW, που θέλει να αποφασίζουν γι’ αυτό μόνο οι δημοσιογράφοι, οι συνεργάτες του, και το αναγνωστικό κοινό που το εμπιστεύεται, είναι η χρηματοδότησή του. Ως εκ τούτου, επιλέγουμε να μην έχουμε «εξωτερικό» χρηματοδότη ή επενδυτή – είτε φανερό είτε σκιώδη. Δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε καμία σύνδεση με οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα. Έτσι, αποφασίσαμε το εξής: Εμείς, οι δημοσιογράφοι του UNFOLLOW, θα καταβάλουμε τα έξοδα για την εκτύπωση και τη διανομή και θα βασιστούμε στις πωλήσεις. Αν εσείς, οι αναγνώστες, βρείτε το περιοδικό ενδιαφέρον και το αγοράσετε, τότε θα αμειφθούμε για την εργασία μας. Είναι απολύτως στο δικό σας χέρι να στηρίξετε το UNFOLLOW, αγοράζοντάς το και διαβάζοντάς το κάθε μήνα!