Το θέμα ανακήρυξης του δάσους της Μαύρης Πεύκης στο Πέραμα του Έβρου ως «Μνημείο της φύσης» θα απασχολήσει αύριο, μεταξύ άλλων, τους περιφερειακούς συμβούλους Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Το ζήτημα, που έχει απασχολήσει και στο παρελθόν την περιοχή, επανέρχεται με δυναμικότερο τρόπο, μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις με την έγκριση της προμελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων της εταιρείας Χρυσωρυχεία Θράκης που ενδιαφέρεται να επενδύσει στην περιοχή του δάσους.
Το θέμα θα εισηγηθεί ο κ. Γιώργος Δεμερίδης, μέλος της Οικολογικής Εταιρείας Έβρου, ο οποίος μίλησε στον «Παρατηρητή της Θράκης» για όλες τις πρωτοβουλίες που έχουν παρθεί τα τελευταία 13 χρόνια, αλλά και για τη σπουδαιότητα του δάσους.
Το 1999 με απόφασή του ο Διευθυντής Δασών Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης όρισε τριμελή επιτροπή δασολόγων για σύνταξη ειδικής μελέτης διαχείρισης και ΜΠΕ για τα 1943 στρέμματα Μαύρης Πεύκης. Προτάθηκε να γίνει με προμελέτη η αναγόρευση σε μνημείο της φύσης. Η εισήγηση έγινε αποδεκτή από την Δ/νση Δασών Έβρου και εστάλη έγγραφο τον Ιούλιο του 1999 στη Γενική Δ/νση Δασών Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης. Η Οικολογική Εταιρεία Έβρου απέστειλε έγγραφο το Μάρτιο του 2003 σε πολιτικούς φορείς του Έβρου για το θέμα το οποίο αποδέχθηκε ο τότε νομάρχης Έβρου κ. Ζαμπουνίδης και τον Απρίλιο του 2003 με την 56/2003 ομόφωνη απόφασή του το Νομαρχιακό Συμβούλιο Έβρου έκρινε ότι θα πρέπει να κηρυχθεί το Δάσος της Μαύρης Πεύκης σε μνημείο της Φύσης. Ωστόσο, λόγω της ατέρμονης γραφειοκρατίας, το θέμα καθυστέρησε απελπιστικά…
Αξία και κίνδυνοι
«Η Μαύρη Πεύκη είναι ένα από τα ψυχρόβια κωνοφόρα, τα οποία απαντώνται σε υψόμετρο 500,600 και 700 μέτρων τουλάχιστον και εννοείται όχι σε παραθαλάσσιες περιοχές όπου τα κλίματα είναι πιο ζεστά. Αυτή η Μαύρη Πεύκη παραδόξως βρέθηκε πολύ έξω από το φυσιολογικό χώρο στον οποίο απαιτείται για να αναπτυχθεί. Έχει ένα περίεργο σχήμα και αυτά τα δύο στοιχεία συνηγορούν στο να στηριχθεί ως φυτογεωγραφικό παράδοξο και να ενταχθεί στην κατηγορία που όριζε η δασική νομοθεσία τότε, δηλαδή διατηρητέο μνημείο της φύσης», αναφέρει στον ΠτΘ ο κ. Δεμερίδης,
Παράλληλα,
αναφέρεται στις πιθανές φθορές που θα υποστεί το δάσος, σε περίπτωση που
λειτουργήσουν τα χρυσωρυχεία.
«Το δάσος επιβίωσε και κινδύνευε μόνο από τον άνθρωπο. Σε κάποια φάση κάποιοι ήθελαν να κάνουν δρόμους που θα τους περνούσαν μέσα από το δάσος. Το πανεπιστήμιό μας βοήθησε να μην γίνει αυτό. Αυτό ήταν ένα μικρό κακό αν θα γινόταν. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο χώρος του μεταλλείου σήμερα καταλαμβάνει ένα σημαντικό κομμάτι από το δάσος της Μαύρης Πεύκης και γίνεται κατανοητό ότι αν ξεκινήσουν μια φορά από το Πέραμα μέχρι το Κιλκίς θα γεμίσουμε κρατήρες στην περιοχή. Άρα σε όλη αυτή την περιοχή η Μαύρη Πεύκη θα καταστραφεί… Είναι καπρίτσιο της φύσης δεν είναι συνέχεια από άλλη Μαύρη Πεύκη από τα ορεινά. Είναι μια νησίδα και για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να μην τα προστατεύσουμε, γιατί έχει τεράστια οικολογική αξία και πέρα από αυτό αν προστατευθούν θεσμικά και αναδειχθεί αυτό το δάσος τότε συμβάλλει αποτελεσματικότητα στην ανάπτυξη του οικοτουρισμού. Οι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι αυτό το παράδοξο θα ερχόταν να το δούνε, όπως τώρα πηγαίνουν να δουν το φοινικόδασος του Βάι στη Νότια Κρήτη».
«Το δάσος επιβίωσε και κινδύνευε μόνο από τον άνθρωπο. Σε κάποια φάση κάποιοι ήθελαν να κάνουν δρόμους που θα τους περνούσαν μέσα από το δάσος. Το πανεπιστήμιό μας βοήθησε να μην γίνει αυτό. Αυτό ήταν ένα μικρό κακό αν θα γινόταν. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο χώρος του μεταλλείου σήμερα καταλαμβάνει ένα σημαντικό κομμάτι από το δάσος της Μαύρης Πεύκης και γίνεται κατανοητό ότι αν ξεκινήσουν μια φορά από το Πέραμα μέχρι το Κιλκίς θα γεμίσουμε κρατήρες στην περιοχή. Άρα σε όλη αυτή την περιοχή η Μαύρη Πεύκη θα καταστραφεί… Είναι καπρίτσιο της φύσης δεν είναι συνέχεια από άλλη Μαύρη Πεύκη από τα ορεινά. Είναι μια νησίδα και για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να μην τα προστατεύσουμε, γιατί έχει τεράστια οικολογική αξία και πέρα από αυτό αν προστατευθούν θεσμικά και αναδειχθεί αυτό το δάσος τότε συμβάλλει αποτελεσματικότητα στην ανάπτυξη του οικοτουρισμού. Οι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι αυτό το παράδοξο θα ερχόταν να το δούνε, όπως τώρα πηγαίνουν να δουν το φοινικόδασος του Βάι στη Νότια Κρήτη».