Της Τασίας Χριστοδουλοπούλου
Μίλησα σαν υποψήφια της Α΄Αθήνας, σε δημόσια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Εξαρχείων, μαζί με τον Τάσο Κορωνάκη. Κατακλύστηκα από μνήμες για την πλατεία αυτή, όπου ξεκίνησα στη μεταπολίτευση την πολιτική μου περιπέτεια στην αριστερά. Όταν η πλατεία έσφυζε από ριζοσπαστισμό και επαναστατικότητα.
Εκεί ήταν τα γραφεία όλων των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τα στέκια των φοιτητών, οι χώροι της αντιπαράθεσης. Εκεί διεξάγονταν οι ζωηρές συζητήσεις για το χαρακτήρα της επανάστασης, που πιστεύαμε ότι ήταν προ των πυλών. Το Πολυτεχνείο δίπλα μας, χώρος-σύμβολο, χώρος αντιπαράθεσης με τη ρεφορμιστική αριστερά, χώρος ελευθερίας.
Μετά, τα χρόνια της κρίσης, της μαζικής αποστράτευσης, της μοναχικής πορείας των πολλών, της σιωπής.
Η πλατεία άλλαξε μορφή. Εγκαταστάθηκαν οι έμποροι ναρκωτικών. Μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη: ήταν ένα σύνθημα που ξάφνιασε την Ελληνική κοινωνία. Η πλατεία άρχισε να γίνεται πείραμα για την εξουσία στις σύγχρονες μεθόδους κοινωνικού ελέγχου. Εδώ ζούσαν και κυκλοφορούσαν τα θύματα τους. Όλοι οι μηχανισμοί του κράτους παρόντες με όλες τους τις μορφές, ψάχνοντας υπόπτους, ενόχους, επικίνδυνους. Και τα Εξάρχεια να αντιστέκονται, αλλά κα να δυσφημούνται. Τα ΜΜΕ να μιλάνε για άβατο, που πρέπει να καταργηθεί. Δεν θα ασχοληθώ με τις υπερβολές των εντός, που συνεχίζονται. Εξάλλου ο ανορθολογισμός είναι πανταχού παρών.
Τότε ξεκίνησε η απόπειρα να δημιουργήθεί γύρω από την πλατεία μια ζώνη επιτήρησης. ΜΑΤ, δακρυγόνα, καθημερινή καταστολή, για να εξοργίσουν τους κατοίκους, να σπάσουν κοινωνικές συμμαχίες, να κερδίσουν συναινέσεις.
Είναι όμως εδώ ακόμα γραφεία νεολαιών, κινήσεων, εφημερίδων, παρατάξεων και ο πολιτικός πλουραλισμός δρα σαν ασπίδα προστασίας. Εδώ εμφανίζονται τον τελευταίο χρόνο οι πρώτες κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, κινήματα Δεν Πληρώνω, νέες δράσεις για καταλήψεις, αλλά και για διάσωση νεοκλασικών, πρωτοβουλίες για το μεταναστευτικό και τους μετανάστες στον καιρό της κρίσης.
Η πλατεία και πάλι αντιστέκεται.
Από εδώ ξεκίνησε το σχέδιο επιτήρησης του κέντρου της Αθήνας, το σχέδιο της δημιουργίας μιας υγειονομικής ζώνης που ονειρεύεται ο δήμαρχος, μαζί με το Χρυσοχοϊδη και τη Χρυσή Αυγή. Χωρίς ζωντάνια, χωρίς χρώματα, χωρίς πλουραλισμό, χωρίς νέους, χωρίς τα θύματα του νεοφιλελευθερισμού παρόντα και σε κοινή θέα.
Αυτή την εφιαλτική εικόνα των πόλεων που σχεδιάζουν για εμάς χωρίς εμάς, ποντάροντας στο φόβο και την ανασφάλεια των ανθρώπων, πρέπει να την έχουμε ψηλά στην ατζέντα μας. Όχι υποχωρώντας στο γενικό κλίμα, αλλά θέτοντας κόκκινες γραμμές απέναντι στους εμπόρους του φόβου και τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε μια φοβική κοινωνία, η αριστερά δεν έχει καμία ελπίδα να αναπτύξει καμία ριζοσπαστική πολιτική. Κι αν πρέπει κάτι να διασώσουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, είναι την πολιτική μας ταυτότητα, που με τόσο κόπο όλα αυτά τα χρόνια συγκροτήσαμε.
H Taσία Χριστοδουλοπούλου είναι υποοψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Αθήνας