Συντάραξε την τοπική κοινωνία της Σταυρούπολης Ξάνθης αλλά
και όλη την Ελλάδα η αυτοκτονία του Σάββα Μετοικίδη το απόγευμα του Σαββάτου 21
Απριλίου, στη γενέτειρά του, τη Σταυρούπολη. Ο Σάββας Μετοικίδης, 42 χρόνων,
δάσκαλος και αγωνιστής που βρέθηκε στην «πρώτη γραμμή» των συνδικαλιστικών
αγώνων στην Αθήνα, απαγχονίστηκε στην αποθήκη του σπιτιού των γονιών του,
αφήνοντας πίσω του τρία σημειώματα και το στίγμα του με αναφορές στο Μνημόνιο
και στη δίνη που έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία.
Άφησε πολυσέλιδο σημείωμα στο οποίο εξηγεί ότι οι λόγοι της
αυτοκτονίας του είναι ξεκάθαρα πολιτικοί και ότι διαμαρτύρεται για το μνημόνιο και
την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην
μνημόνιο και τις επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία.
Είναι η δεύτερη αυτοκτονία Έλληνα που έχει ξεκάθαρο
χαρακτήρα πολιτικής διαμαρτυρίας για την κατάσταση στη χώρα και την οικονομική
κρίση και συμβαίνει 2 εβδομάδες πριν τις κρίσιμες εθνικές εκλογές. Η είδηση
έχει προκαλέσει σοκ στην κοινωνία της Σταυρούπολης και της γύρω περιοχής. Το
κλίμα είναι βαρύ αλλά ο πολιτικός χαρακτήρας της πράξης έχει προκαλέσει
πανελλαδικό ενδιαφέρον.
Παρακάτω είναι σημείωμα του δασκάλου και αγωνιστή Σάββα
Μετοικίδη
για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008…
Για τον Δεκέμβρη του
08
«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να
αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.
ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία,
η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό
δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε
απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με
ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά
περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για
να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο
ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή
ανασφάλεια.
ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και
μάνα.
ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να
σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»
Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε
εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν
τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και
πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους!
Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv
και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα
προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά
σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε
ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο.
Σάββας Μετοικίδης