Του Κώστα Βαξεβάνη Αν δεν δημοσιεύαμε τη λίστα, δεν θα συνέβαινε τίποτα. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα ήταν ένας πρόσκοπος της σωτηρίας, που θα γύρναγε στα ξένα μέσα ενημέρωσης και θα έλεγε πως η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα. Θα απειλούσε με μηνύσεις τους Financial Times και τον Guardian που φιλοξένησαν την άποψή μου ότι λειτούργησε με τρόπο συγκαλυπτικό.
Έγινε απλώς το αναμενόμενο. Όσοι χειρίστηκαν τη λίστα, αυτοί που έπρεπε να την αξιοποιήσουν, εκείνοι που έβρισκαν νομικά κωλύματα, αυτοί που την είχαν χάσει, αυτοί που τέλος με δίωξαν, κάλυπταν το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Την πολιτική τους οικογένεια αλλά και την φυσική...
Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν δικαιωνόμαστε για
τον τρόπο που λειτουργήσαμε και δημοσιογραφήσαμε, ενάντια σε ένα σύστημα που
προσπαθούσε να καλύψει ως κόρη οφθαλμού τη λίστα. Τη δική τους λίστα. Σημασία
έχει πως αυτό το σύστημα είναι διεφθαρμένο όσο δεν πάει άλλο. Οι κυβερνήσεις
του το ίδιο.
Ο Παπακωνσταντίνου ήταν αυτός που πήρε εξοντωτικά
μέτρα ενάντια στη χώρα, για να τη «σώσει» από τη διαφθορά. Και πρέπει τώρα να
υποθέσουμε ή πως ο ίδιος ως διαφθαρμένος έσβησε τα ονόματα της οικογένειάς του
από τη λίστα, ή πως κάποιος άλλος το έκανε για να τον εξυπηρετήσει ή να τον
ενοχοποιήσει.
Ας μοιράσουν την ευθύνη και τη διαφθορά μεταξύ
τους οι καταγγέλλοντες την «διεφθαρμένη» χώρα στους δανειστές και τα ξένα Μέσα
Ενημέρωσης. Όποιος και να το έκανε, σημασία έχει πως οι κυβερνήσεις το
συγκάλυψαν μέσα από μια συνειδητή στάση.
Η νομική διαλεύκανση της υπόθεσης θα σκοντάψει
στην άρνηση Παπακωνσταντίνου και σε μια μεγάλη ομάδα νομικών που θα διυλίσουν
τον κώνωπα προκειμένου να μην ανοίξει ρουθούνι. Η αλήθεια όμως θα παραμείνει
μία. Το σύστημα είναι διεφθαρμένο, φροντίζει να παρανομεί, να ψεύδεται και να
αυτοαμνηστεύεται.
Ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε περισσό θράσος να
οδηγήσει μια χώρα στο γκρεμό ψευδόμενος. Η πιθανότητα να έχει το θράσος να πει
πως δεν φταίει, είναι το λιγότερο. Ο πρώην υπουργός δεν πρόκειται να
αυτοκτονήσει για μια διεφθαρμένη χώρα όπως η Ελλάδα.
Στην υπόθεση αυτή, οι δημοσιογράφοι δεν έπαιξαν
το ρόλο που έπρεπε για μια ακόμη φορά. Όχι μόνο δεν έκαναν την έρευνα που ήταν
απαιτούμενη, αλλά δεν μετέφεραν καν το αποκαλυπτικό κλίμα που υπήρχε στην
Επιτροπή της Βουλής όπου κατέθεσαν Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος. Το χειρότερο
είναι πως αναπαρήγαγαν σενάρια και ονοματολογία για τη λίστα οδηγώντας πρακτικά
στην συγκάλυψη.
Πολλοί απ αυτούς μπήκαν στον πειρασμό να παίξουν
το παιχνίδι συκοφάντησής μας θέτοντας ερωτήματα για το αν είναι γνήσια η λίστα
ή ερωτήματα για την σκοπιμότητα δημοσίευσής της. Είναι οι ίδιοι τους οποίους
αυτή την ώρα που γράφω παρακολουθώ στα κανάλια να θριαμβολογούν για την
αλήθεια.
Ήθελαν να κρύψουν την αλήθεια και έφτασαν ως τη
δίωξή μου για να το πετύχουν. Στους συναδέλφους λοιπόν αυτούς που ανακάλυψαν
την σεναριολογία, την αριθμολογία και τις αναλύσεις θα αφιερώσω και πάλι τη
φράση του Όργουελ:” Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει όσα οι
άλλοι θέλουν να συγκαλύψουν. Ότιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις». Φαντάζομαι
πως και αυτοί οι δημοσιογράφοι όπως και ο κύριος Παπακωνσταντίνου, δεν θα
κάνουν χαρακίρι. Θα συνεχίσουν απλώς να σκοτώνουν την αλήθεια.