Της Ιωάννας Καρυστιάνη Ακόμη λένε ότι η βία είναι βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας και μας ζητούν σχεδόν φετιχιστικά να την καταδικάσουμε από όπου και αν προέρχεται…
Όσοι άνηκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου έχουν ανακηρυχθεί σε λαμόγια που φαλίρισαν την Ελλάδα, όσοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στους «ανθρωπιστικούς» πολέμους στη Γιουγκοσλαβία βαφτίστηκαν εθνικιστές, όσοι συμμετείχαν στο Δεκέμβρη του 2008, χαρακτηρίστηκαν βουτυρομπεμπέδες ή τρομοκράτες.
Ύστερα, φρόντισαν μεθοδευμένα να πουν ότι από τις πλατείες των αγανακτισμένων ξεπήδησε η Χρυσή Αυγή. Και φτάσαμε
στους περιώνυμους προπηλακισμούς, όταν απολυμένος από τα Αμυντικά Συστήματα που δέχεται τον έναν απλήρωτο λογαριασμό μετά τον άλλο πέταξε ένα μπουκάλι νερό ζήσαμε ένα τριήμερο φεστιβάλ καταδίκης στα κανάλια.
Και εγώ ερωτώ: Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να εκφράσει την απόγνωση και την απελπισία του; Ας φτιάξουν τη λίστα των επιτρεπόμενων εκδηλώσεων απόγνωσης. Τι θέλουν; Να πάνε 1,5 εκατομμύριο άνεργοι στα γόνατα στη Μεγαλόχαρη της Τήνου και να παρακαλέσουν να βρουν δουλειά;
Να φτιάξουν μια χορωδία και να ψάλουν τον καημό τους; Να στείλουν γυμνόστηθες τις κόρες τους έξω από το Μαξίμου;
Ουσιαστικά, το μόνο που επιτρέπεται είναι να αυτοκτονούν στα μουγκά και κατά μόνας. Τείνει να υπονομεύεται κάθε μορφή πολιτικής αποδοκιμασίας γιατί ένα είναι το ανίκητο όπλο, το πλήθος.
Και κάνουν ό,τι μπορούν να μην βρεθεί η καταπληκτική συνδεσμολογία που θα επιτρέψει στον κόσμο να ενωθεί και να διεκδικήσει μία άλλη ζωή.