Τέτοιες ώρες, ένα χρόνο πριν, ήμαστε όλοι και όλες παγωμένοι από την είδηση τι οι ναζί της Χρυσής Αυγής είχαν δολοφονήσει ένα νεαρό αντιφασίστα ράπερ στο Κερατσίνι. Τον έλεγαν Παύλο Φύσσα και το όνομά του έγινε σύμβολο του μαχόμενου αντιφασισμού.
Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου, το σκηνικό δεν είναι ίδιο. Οι δολοφόνοι και αυτοί που τους έδωσαν τις διαταγές, βρίσκονται στη φυλακή. Και ω του θαύματος, από τη στιγμή που οι ναζί πέρασαν τις πύλες του Κορυδαλλού, οι ρατσιστικές επιθέσεις γνώρισαν κατακόρυφη πτώση…
Ωστόσο, ο εφησυχασμός δεν δικαιολογείται. Όχι μόνο γιατί τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής επιχειρούν την επανεμφάνισή τους. Ούτε μόνο γιατί η συμμορία στις ευρωεκλογές κατέγραψε αύξηση του ποσοστού της, χάρη στις ψήφους των ανθρώπων που βυθίζονται στον κυνισμό και τον ακροδεξιό μηδενισμό. Ο βασικός λόγος ανησυχίας είναι η στάση μιας κυβέρνησης που επιμένει να παίζει με την ακροδεξιά φωτιά. Ο καθοδηγητής και υψηλός προστάτης της Χρυσής Αυγής Μπαλτάκος δεν συνιστά την εξαίρεση που επιβεβαιώνει το δημοκρατικό κανόνα της κυβέρνησης. Αντιθέτως, η γραμμή Σαμαρά ενσωματώνει την αντιμεταναστευτική και μισαλλόδοξη ατζέντα της Χρυσής Αυγή, αναβιώνει τη μετεμφυλιοπολεμική αντικομμουνιστική εθνικοφροσσύνη, ευαγγελίζεται ένα αυταρχικό κράτος και σχεδιάζει τη δημιουργία νέου ακροδεξιού κόμματος-παραρτήματος της ΝΔ, δηλαδή μιας light Χρυσής Αυγής. Με τον Σαμαρά στη θέση του πρωθυπουργού, δεν έχουμε καμία εγγύηση ότι η δίωξη των ναζί θα φτάσει μέχρι το τέλος.
Απαιτείται, λοιπόν, διαρκής αντιφασιστική εγρήγορση, πρέπει η δημοκρατική κοινωνία να μη χαλαρώσει ούτε στιγμή την πίεση για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του Παύλου, καθώς και οι ένοχοι όλων των φασιστικών εγκλημάτων. Δεν πρέπει να χαλαρώσουμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι:
Η δολοφονία του Παύλου αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που πυροδότησε αλυσίδα εκρηκτικών εξελίξεων σε σχέση με τη ναζιστική συμμορία. Η πρώτη προσπάθεια των ΜΜΕ να παρουσιάσουν τη δολοφονία ως αποτέλεσμα μιας αντιδικίας για το ποδόσφαιρό, έπεσε στο κενό όταν ο απλός κόσμος πήρε την υπόθεση της πληροφόρησης στα χέρια του, μέσω του διαδικτύου.
Οι μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, η αγανάκτηση της προοδευτικής κοινωνίας (δεν λέμε όλης της κοινωνίας γιατί ένα κομμάτι της δεν κατάλαβε τίποτα…), καθώς και η ασφυκτική πίεση από το εξωτερικό, ανάγκασαν την κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο: Να ξεκινήσει την ποινική δίωξη για τα δεκάδες (ή και εκατοντάδες) εγκλήματα της Χρυσής Αυγής.Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου, το σκηνικό δεν είναι ίδιο. Οι δολοφόνοι και αυτοί που τους έδωσαν τις διαταγές, βρίσκονται στη φυλακή. Και ω του θαύματος, από τη στιγμή που οι ναζί πέρασαν τις πύλες του Κορυδαλλού, οι ρατσιστικές επιθέσεις γνώρισαν κατακόρυφη πτώση…
Ωστόσο, ο εφησυχασμός δεν δικαιολογείται. Όχι μόνο γιατί τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής επιχειρούν την επανεμφάνισή τους. Ούτε μόνο γιατί η συμμορία στις ευρωεκλογές κατέγραψε αύξηση του ποσοστού της, χάρη στις ψήφους των ανθρώπων που βυθίζονται στον κυνισμό και τον ακροδεξιό μηδενισμό. Ο βασικός λόγος ανησυχίας είναι η στάση μιας κυβέρνησης που επιμένει να παίζει με την ακροδεξιά φωτιά. Ο καθοδηγητής και υψηλός προστάτης της Χρυσής Αυγής Μπαλτάκος δεν συνιστά την εξαίρεση που επιβεβαιώνει το δημοκρατικό κανόνα της κυβέρνησης. Αντιθέτως, η γραμμή Σαμαρά ενσωματώνει την αντιμεταναστευτική και μισαλλόδοξη ατζέντα της Χρυσής Αυγή, αναβιώνει τη μετεμφυλιοπολεμική αντικομμουνιστική εθνικοφροσσύνη, ευαγγελίζεται ένα αυταρχικό κράτος και σχεδιάζει τη δημιουργία νέου ακροδεξιού κόμματος-παραρτήματος της ΝΔ, δηλαδή μιας light Χρυσής Αυγής. Με τον Σαμαρά στη θέση του πρωθυπουργού, δεν έχουμε καμία εγγύηση ότι η δίωξη των ναζί θα φτάσει μέχρι το τέλος.
Απαιτείται, λοιπόν, διαρκής αντιφασιστική εγρήγορση, πρέπει η δημοκρατική κοινωνία να μη χαλαρώσει ούτε στιγμή την πίεση για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του Παύλου, καθώς και οι ένοχοι όλων των φασιστικών εγκλημάτων. Δεν πρέπει να χαλαρώσουμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι:
Ο Παύλος δεν
πέθανε. Δολοφονήθηκε από τη Χρυσή Αυγή.
Ο Παύλος δεν ήταν
θύμα γενικώς της βίας, αλλά μιας ναζιστικής συμμορίας της οποίας η ηγεσία έδινε
και δίνει εντολές στα μέλη να διαπράττουν εγκλήματα.
Ο Παύλος δεν ήταν
το πρώτο θύμα. Πριν από αυτόν, χρυσαυγίτες είχαν δολοφονήσει τον Σαχζάτ
Λουκμάν, είχαν μαχαιρώσει και ξυλοκοπήσει άγρια εκατοντάδες μετανάστες,
ομοφυλόφιλους, αντιφασίστες
Ο Παύλος θα ζούσε
τώρα, αν η αστυνομία επί χρόνια δεν έδειχνε σκανδαλώδη ανοχή στην εγκληματική
δράση της Χρυσής Αυγής.
Ο Παύλος θα ζει
όσο συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό, όσο συνεχίζουμε
την πάλη ενάντια σε ένα σύστημα που δεν σταματάει ποτέ την επώαση του
ναζιστικού φιδιού.
left.gr