Του Τάσου ΠαππάΣτη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη για τις τηλεοπτικές συχνότητες περισσεύουν οι κραυγές και οι δίκες προθέσεων απ’ όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Βεβαίως, το θέμα είναι φορτισμένο λόγω της οικονομικής και της πολιτικής διάστασης που έχει, ωστόσο μπορούμε να εξετάσουμε ορισμένα επιχειρήματα που έχουν κατατεθεί στον δημόσιο διάλογο.
■ Η Νέα Δημοκρατία κυρίως και δευτερευόντως το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν την κυβέρνηση ότι με την πρωτοβουλία της στο επίμαχο θέμα προσπαθεί να αντικαταστήσει το σημερινό καθεστώς διαπλοκής, που δεν ελέγχει, με ένα άλλο σύστημα διαπλοκής που θα είναι φιλικό προς αυτήν.
Καλοδεχούμενη η ομολογία ότι υπάρχει διαπλοκή, γιατί μέχρι τώρα μας έλεγαν και τα δύο κόμματα ότι πρόκειται για μια θεωρία συνωμοσίας που διακινούσε η Αριστερά όταν ήταν στην αντιπολίτευση για να δικαιολογήσει τις χαμηλές εκλογικές επιδόσεις της και την υποστηρίζει με πάθος ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιανουάριο του 2015 για να κατασκευάσει έναν εσωτερικό εχθρό, στον οποίο θα φορτώνει τις ευθύνες για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα.
Συνεπώς, ύστερα απ’ αυτήν την παραδοχή, οφείλουμε να απαιτήσουμε, για να ολοκληρωθεί η εικόνα, να μας πουν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ τη χώρα από το 1989 μέχρι το 2015 γιατί επέτρεψαν να οργανωθεί η διαπλοκή, γιατί δεν επιχείρησαν να την αναχαιτίσουν όταν εξετράπη και φυσικά γιατί δεν έκαναν τίποτε ώστε να επιβληθεί η νομιμότητα στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, ενώ είχαν την εξουσία.
Μήπως γιατί τους εξυπηρετούσε η κατάσταση; Μήπως γιατί η αιμομικτική σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη μιντιακή ελίτ και τις κομματικές ηγεσίες ήταν επωφελής και για τις δύο πλευρές;
■ Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και αρκετοί δημοσιολόγοι εγκαλούν την κυβέρνηση επειδή δεν αφήνει το αόρατο χέρι της αγοράς να ρυθμίσει αυτό, όπως πολύ καλά ξέρει, το περιβάλλον και θέλει να βάλει η ίδια τους όρους.
Αυτή η πρακτική, λένε, παραπέμπει σε αντιλήψεις κρατισμού που έχουν ηττηθεί ιστορικά. Μάλιστα, οι πιο θυμωμένοι (και οι πιο ιδιοτελείς) υποστηρίζουν ότι στήνεται σκηνικό Βόρειας Κορέας.
Παρατήρηση πρώτη: Οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό και το κράτος πρέπει να έχει λόγο. Αυτό λέει το Σύνταγμα, αυτό ισχύει άλλωστε και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ελλάδα γιατί να είναι η εξαίρεση; Στη βάση ποιας λογικής;
Παρατήρηση δεύτερη: Το περίφημο αόρατο χέρι της αγοράς, που τώρα ζητούν να λειτουργήσει χωρίς εμπόδια, γιατί δεν ρύθμισε την τηλεοπτική αγορά τόσα χρόνια; Πώς δεν πήρε χαμπάρι το πάρτι που γινόταν στον χώρο; Δεν είδε τη φούσκα που στηνόταν;
Γιατί δεν παρενέβη για να αποτρέψει τη χορήγηση δανείων από τις τράπεζες, χωρίς εγγυήσεις, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις ΜΜΕ υπερχρεωμένες, άρα μη βιώσιμες; Μήπως γιατί κάποιοι είχαν βάλει χειροπέδες στο αόρατο χέρι; Ποιοι άραγε; Θα λογοδοτήσουν;
■ Αντιπολίτευση, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και δημοσιολόγοι θρηνούν προκαταβολικά για τις απολύσεις εργαζομένων που θα έρθουν. Μάλλον δεν καταλαβαίνουν ότι αντιφάσκουν. Ενας πολύ κυνικός θα μπορούσε να τους πει ότι αφού πιστεύετε στη σοφία του αόρατου χεριού και καλείτε την κυβέρνηση να μην το περιορίσει, γιατί ενοχλείστε με τις απολύσεις; Αυτός είναι ο καπιταλισμός-καζίνο και έτσι πορεύεται. Είναι αδίστακτος, δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Και, όπως πομπωδώς διακηρύσσετε, δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος.
Αρα, στην πιάτσα θα μείνουν όσοι αντέχουν και οι υπόλοιποι είτε θα κλείσουν είτε θα συγχωνευτούν. «Δημιουργική καταστροφή» λέγεται αυτό. Δεν είναι δυνατόν να είστε υπέρ της αγοράς στο ένα θέμα και υπέρ του προστατευτικού κράτους στο άλλο. Πρέπει να το κοιτάξετε πριν παραφρονήσετε. Ομως να σοβαρευτούμε.
Οι ιδιοκτήτες που σήμερα κόπτονται για τις θέσεις εργασίας είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια έκαναν μαζικές απολύσεις, εκβίασαν τους υπαλλήλους τους με την απειλή της ανεργίας για να υπογράψουν αισχρές ατομικές συμβάσεις, μείωσαν πολλές φορές τους μισθούς, υποχρέωσαν τους εργαζομένους να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή και τους ανάγκασαν να απασχολούνται στις ηλεκτρονικές σελίδες των μέσων τους με γλίσχρες αποζημιώσεις.
Τα κόμματα που τώρα υπερασπίζονται τους εργαζομένους δεν έβγαλαν κιχ όταν οι διοικήσεις των σταθμών, πατώντας στους νόμους που ψήφιζαν οι κυβερνήσεις τους, λεηλατούσαν τα εργασιακά δικαιώματα.
■ Συμπερασματικά: Η μάχη μόλις τώρα αρχίζει. Η έκβασή της είναι ανοιχτή. Τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού είναι υπόλογα. Οι ιδιοκτησίες των μέσων ενημέρωσης έχουν κακόφημο παρελθόν. Αν όμως η κυβέρνηση μπει στον πειρασμό να (δια)πράξει όσα και οι προηγούμενες, θα βρει απέναντί της την κοινωνία.
Από την Εφημεριδα των Συντακτών