Στα χρόνια της κρίσης έχουμε μπουχτίσει ακούγοντας ανθρώπους να μας εξηγούν γιατί συμβιβάζονται, επειδή κινδυνεύει το ψωμί τους. Δεν υποτιμώ την απειλή και δεν κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν. Θέλω όμως να πω ότι σε αυτή την περίπτωση μία γυναίκα τα έβαλε με το αφεντικό της και τον πρωθυπουργό γιατί απλώς αυτό ήταν το σωστό. Δεν ζήτησε να γίνει επανάσταση, ζήτησε να εφαρμοστεί και γι’ αυτό το αναίσχυντο παιδάριο ο ίδιος νόμος που ισχύει για όλους τους υπόλοιπους.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι άνθρωπος που ξεχειλίζει μαγκιά και αγριάδα. Μηνύει και απειλεί. Θα τους πάει όλους «μέχρι τέλους». Η Φώφη Μπουλούτα δεν ζει πια. Και ο Σαμαράς είναι ένας πολιτικός που είναι γνωστός για το ήθος που τον διακρίνει. Αυτό που σκέφτομαι είναι μόνο τα κενά λόγια όλων αυτών που τάχα μου κόπτονται για την αριστεία, που σε κάτι τέτοιες στιγμές αποκαλύπτεται ακριβώς τι εννοούν. Έκανα μια αναζήτηση στη σελίδα της Καθημερινής με το όνομα της Φώφης/Ευφροσύνης Μπουλούτα. Δοκιμάστε το κι εσείς και πείτε μου τι νομίζετε. Συνδυάστε το και με τη σωρεία επαινετικών άρθρων για το Κολλέγιο. Το αναφέρω διότι η Καθημερινή είναι η ναυαρχίδα της αστικής υπεράσπισης της αριστείας και της προκοπής, έναντι των χυδαίων επιδιώξεων του όχλου.
Αριστεία είναι η κατίσχυση του μπρατσαρά, κάθε λογής. Το κάθε πρωθυπουργικό ούγκανο που καθιστά το υπουργικό συμβούλιο όργανό του για να ξεπλύνει το αδίκημα του γιου του και μετά για να εκδικηθεί την καθηγήτρια που τον συνέλαβε να το διαπράττει, είναι το πρότυπό τους. Διότι κατά βάθος αυτό που εννοούν μιλώντας για αριστεία είναι μόνο ο θαυμασμός τους για την ισχύ.
Αφήνω κατά μέρος τις επαναστάσεις και την Αριστερά και όλα τα μεγάλα λόγια. Και αποφεύγω το κλισέ, να πω ότι η απλή αυτή πράξη υπήρξε πιο επαναστατική από εκατό ασκήσεις πολιτικάντικης αριστερής ρητορείας. Δεν ήταν επαναστατική. Ήταν μια κίνηση καθαρού ήθους. Ιδού λοιπόν μια ευκαιρία για να μετρήσουμε όχι την πολιτική μας τοποθέτηση, αλλά ποιος εννοεί αυτά που λέει και τι ακριβώς εννοεί με αυτά που λέει. Διότι μπορεί με κάποιους να μη συμφωνούμε στις πολιτικές απόψεις, αλλά είναι καλό να γίνεται σαφές ότι μερικές φορές δεν πρόκειται για διαφωνίες: ανταγωνίζονται από τη μία μεριά απόψεις, αρχές, και από την άλλη η εντελώς απροκάλυπτη κολακεία των ισχυρών. Μάλιστα, όσο πιο αναίσχυντη είναι η εξουσία τους, τόσο πιο πολύ διεγείρεται ο βαστάζος που τους κολακεύει. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς εχθρούς: ντροπή σε όσους υπηρέτησαν αυτή τη χυδαιότητα και ντροπή σε όσους προσποιούνται ότι νοιάζονται για την αριστεία, αλλά καλοχαϊδεύουν όσους κατάφωρα παραβιάζουν κάθε νόμο απλώς γιατί μπορούν.
Κωνσταντίνος Πουλής για το Αυθορμήτως από το The Press Project