Η απειλή αφορά τους ψηφοφόρους του τμήματος εκείνου της ελληνικής κοινωνίας που έχει μάθει μόνο να παίρνει. Και το οποίο τμήμα προφανώς και δεν θα χαλάσει τη ζαχαρένια του τον Δεκαπενταύγουστο για να ψηφίσει, αφού μάλιστα ο εκβιασμός που συνόδευε την απειλή έπιασε σε χρόνο ελάχιστο: η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. -που τόσο «αντιδεξιά» μας είχε προκύψει εσχάτως- έσπευσε να δηλώσει ότι φυσικά και δεν πρόκειται να μείνει ακυβέρνητη η χώρα αν το πρώτο κόμμα δεν έχει αυτοδυναμία.
Ούτε της πέρασε από το μυαλό ότι με απλή αναλογική μπορεί να διπλασιάσει τη δύναμή της. Ή ότι νέες εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβρη διότι θα έχουμε και τη διαδικασία των προεδρικών εντολών!
Η απορία προκύπτει για την αφωνία των λοιπών «μικρών» κομμάτων, αυτών δηλαδή που συμπιέζονται από το άκρως πολωτικό κλίμα των ημερών με κίνδυνο τον αφανισμό τους. Και τα μεν ακροδεξιά μορφώματα, ο καθωσπρέπει φερετζές της Χρυσής Αυγής που αναζητούσαν οι αναλυτές του ΣΚΑΪ και υποψήφιοι σήμερα της Νέας Δημοκρατίας, γιατί να διαφωνούν; Πιστεύει κανείς ότι όλοι αυτοί, στην απίθανη περίπτωση που ένα ναζιστικό κόμμα καταλάμβανε την εξουσία, δεν θα συνεργάζονταν μαζί του; Οι άνθρωποι που υπόσχονται επιδόματα μόνο στα παιδιά Ελλήνων τι διαφορετικό λένε από τους χρυσαυγίτες;
Τα αυτοπροσδιοριζόμενα, όμως, ως αριστερά κόμματα νιώθουν κι αυτά απειλή όπως το ΚΙΝ.ΑΛΛ.; Η απλή αναλογική τα καταστρέφει ή τα βοηθά να επιβιώσουν; Η απάντηση είναι απλή: το ΚΚΕ, η ΛΑ.Ε., η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. δεν καλωσόρισαν το ενδεχόμενο διότι αρνούνται να συνεργαστούν πολιτικά ακόμη και μεταξύ τους, πολλώ δε μάλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, καλύτερα μια αδηφάγα Δεξιά για να ‘χουμε να λέμε (πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό από πολύ «αριστερούς»...), παρά συγκυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ. Από την παρέα Βαρουφάκη δεν ακούστηκε κάτι στον ΣΚΑΪ.
Ο κ. Μητσοτάκης προεξόφλησε επίσης ότι σε περίπτωση εκλογών με απλή αναλογική, όπως οι νόμοι και το σύνταγμα προβλέπουν, κυβέρνηση θα μπορεί να σχηματιστεί μόνο με σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αυτός δεν δέχεται, άρα τζίφος: ακυβερνησία, λιμός, σεισμός, καταποντισμός.
Τα μαθηματικά του πολυπτυχιούχου του Χάρβαρντ είναι τόσο χλωμά όσο και η στοιχειώδης ιστορική γνώση. Επαίρεται μάλιστα για την άγνοιά του. Η Βουλή έχει 300 έδρες κι αν, π.χ., πάρει αυτός 35%, θα του αναλογούν 105 και βάλε έδρες. Αν πάρει κι ο ΣΥΡΙΖΑ 25% (ακολουθώ τις συστημικές δημοσκοπήσεις) του αναλογούν 75 έδρες. Περισσεύουν άλλες 120 που, ανάλογα με το χρώμα τους, θα προστεθούν στο ένα ή το άλλο κόμμα συγκροτώντας μια κυβέρνηση με κορμό τη Δεξιά ή -πιο απίθανο- με κορμό την Αριστερά. Πού τη βλέπει την ακυβερνησία;
Αλλού είναι η ουσία: με απλή αναλογική απελευθερώνονται δυνάμεις που σήμερα συμπιέζονται (π.χ. Κεντροδεξιά ή Πράσινοι) από τα δύο μεγάλα κόμματα. Επίσης, ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, όπως η Ν.Δ., κινδυνεύει σε περίπτωση που δεν κερδίσει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη (λαϊκή Δεξιά, νεοφιλελεύθεροι, ΛΑΟΣ, πρώην χουντικοί κ.λπ.).
Τελικά, όπως όλα δείχνουν, ούτε η οικονομία ούτε τα δήθεν εθνικά θέματα καθορίζουν την ψήφο πολλών, της μετακινούμενης άμμου που μάθαμε να λέμε μικρομεσαίοι. Αυτοί που, ενώ έφτασαν στο αμήν έως το ’15, είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τη δουλειά που δεν έκαναν οι ανίκανοι γόνοι μεγάλων πολιτικών και να ξαναβάζει μπροστά τη μηχανή προς όφελός τους.
Άρα, τώρα, μπορούν να επιστρέψουν στο προσφιλές σπορ της φοροδιαφυγής, της «μαύρης» εργασίας και του κρατικοδίαιτου «επιχειρείν». Αυτό, όμως, απαιτεί ισχυρή δεξιά μονοκομματική κυβέρνηση, χωρίς ενοχλητικούς συνέταιρους που είτε απαιτούν έντιμη συνεργασία είτε συμμετοχή στα κέρδη. Ε, όχι κι έτσι!
Πηγή: Η Αυγή