Ήρθα στα γαλανά νερά και τους καθαρούς ουρανούς με την αραιή συννεφιά της μέρας και το φεγγάρι-νύχι στα σκοτεινά. Ήρθα, περπατώντας μόνη στους γυαλισμένους γρανίτες του έρημου μεγάλου Ελ Βελ. Τόσο μόνη, που τα ροδάκια της βαλίτσας έκαναν έναν εκκωφαντικό θόρυβο αντήχησης και οι μαλακές πατούσες της Μπόμπο ακουγόντουσαν σαν πεταλωμένα βήματα.Πέταξα με το άδειο αεροπλάνο, δίχως κέρασμα, σύμφωνα με τους νέους πανδημικούς κανονισμούς κι έβλεπα κάτω το Αρχιπέλαγος, άδειο από καράβια και πανιά. Τόσο άδειο, που έμοιαζε με τοπίο στην ομίχλη κι όλο είχα την αίσθηση πως θα δω τη σχεδία για το ταξίδι στα Κύθηρα. Δεν άκουγα τα κρωξίματα, ωστόσο ένοιωθα τη μοναξιά των γλάρων σ’ ένα έρημο πέλαγος, δίχως ένα κατάρτι να παίξουν και μια πλώρη ν΄ακουμπήσουν
Ήρθα στο άδειο μου νησί, δίχως τα λεφούσια των ημερήσιων επιδρομέων από τη διαλυμένη «βαριά βιομηχανία» της Κω, αλλά και δίχως τα πολύχρωμα παιδιά με τα ράστα και τα σακίδια των αναρριχήσεων.
Το μόνο, στο κάτω-κάτω, που με στενοχώρησε, μαζί με τη μοναξιά των γλάρων.
Ήρθα κι έπεσα πάνω στην τοπική ειδησεογραφία, που έβαλε το τοπίο στην ομίχλη, μέσα στο γενικό κάδρο της ασχήμιας, της αυθαιρεσίας και της κατάχρησης μιας εξουσίας που καταχράται έναν τόπο που δεν της ανήκει κι ένα λαό, παραιτημένο από το σοκ και δέος της τόσης κατάχρησης.
Το επίδικο μια πεταλίδα και μια χορεύτρια.
Ζούμε τον πιο κακάσχημο σουρεαλισμό από την εποχή των μεγάλων πολέμων.
Η Ελίζα Πάλλη, δασκάλα χορού, κουρασμένη από την Αχανούπολη και τις προσωπικές της δυσκολίες, πριν δυο χρόνια πήρε την απόφαση της εσωτερικής μετανάστευσης στην Κάσο κι εκεί ζει, διδάσκοντας δωρεάν στα παιδιά της περίκλειστης από τη θάλασσα επαρχίας, χορό και ομορφιά.
Η βόλτα της στα βράχια και το μάζεμα της πεταλίδας την έκανε ένα με τις μικρές παρέες στις πλατείες της Αθήνας, όπου τα «όργανα» μιας απερίγραπτα παράλογης και απάνθρωπης εξουσίας, τάισαν στον κόσμο που βγήκε ν’ αναπνεύσει, τα δόντια του.
Η Ελίζα Πάλλη δεν χτυπήθηκε με γκλομπ, πλήρωσε ή μάλλον δεν έχει να πληρώσει το αμάρτημα της πεταλίδας.
«…Τι μάζεψες; Όταν τους απάντησα γελώντας, πεταλίδες, μου είπαν πως είναι παράνομο. Κι επειδή κρατάς μαχαίρι και αντιμίλησες θα σου κόψουμε πρόστιμο…».
Το βαρύ αμάρτημα της πεταλίδας καταχωρίστηκε στα αρχεία του κράτους δικαίου, στα ποινικά μητρώα της ανατριχιαστικής προστασίας του πολίτη, στα πεπραγμένα μιας εξουσίας που ξεπουλάει βουνά, λαγκάδια, υπέδαφος, νερό και αέρα αλλά προστάτεψε την πεταλίδα, κόλασε την αντιποίηση αρχής και τιμώρησε την παράνομη οπλοφορία.
Κατά τα άλλα, χτες τη νύχτα έσκιζαν τους ουρανούς οι παραβιάσεις των μαχητικών του Ερντογάν.
Χαιρετίσματα απ’ την πατρίδα. Μη νοιώθετε πουθενά τη μοναξιά της αυθαιρεσίας.
Και στην άκρη του Αρχιπέλαγους, ζούμε την εποχή των μεγάλων κλαυσίγελων.