Μια μαθήτρια σήκωσε τη σημαία στην παρέλαση της 28ης
Οκτωβρίου με ένα μικρό ραμμένο καρπούζι στο μανίκι — το σύμβολο της
Παλαιστίνης, της αλληλεγγύης, της διαμαρτυρίας απέναντι στη γενοκτονία ενός
ολόκληρου λαού. Και πάνω σ’ αυτό το μικρό καρπουζάκι ξέσπασε όλος ο ακροδεξιός
βούρκος του διαδικτύου. Φασίστες, τρολ, επώνυμοι του μίσους, οι ίδιοι που
χειροκροτούν την καταστολή και την απάθεια, ζήτησαν με μια φωνή την
“παραδειγματική τιμωρία” ενός παιδιού.
Κι ενώ ο δημόσιος λόγος τους στάζει χολή, το Υπουργείο
Παιδείας σπεύδει να «ερευνήσει». Τι ακριβώς; Την αλληλεγγύη; Την αξιοπρέπεια;
Την πράξη μιας μαθήτριας που τόλμησε να σταθεί με το μέρος των αδυνάτων; Αντί
να προστατέψει ένα παιδί από τον διαδικτυακό λιθοβολισμό, κρατά ίσες αποστάσεις
απέναντι στο τέρας του φανατισμού.
Ας το πούμε καθαρά: κάτω τα χέρια. Μην τολμήσετε να αγγίξετε αυτό το παιδί.
Γιατί αυτή η μαθήτρια είναι η φωνή της γενιάς που δεν φοβάται να μιλήσει, που
δεν καταπίνει το άδικο.
Σ’ έναν κόσμο που ζητά υπακοή, ένα κορίτσι τόλμησε να δείξει ανθρωπιά. Αυτή είναι η ουσία της 28ης Οκτωβρίου. Το «όχι» στη βία, στην κατοχή, στη σιωπή.
Αν υπάρχει κάτι να ερευνηθεί, είναι πώς φτάσαμε να φοβόμαστε τα παιδιά που
σκέφτονται.
Κάτω τα χέρια. Από τη μαθήτρια. Από τη συνείδηση. Από το μέλλον.
Πέτρος
Κατσάκος Rosa.gr