Του Γιώργου Πανταζίδη
Ο Γιώργος Γκαγκούλιας δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας … Έφυγε
για άλλες πολιτείες… Για να συναντηθεί με τον Καπετάν Κεμάλ και τους άλλους συντρόφους
του Δημοκρατικού Στρατού… Να οργανώσει και εκεί τις δικές του μάχες… Για τον
άνθρωπο. Τη δημοκρατία. Την ελευθερία.
Αυτό το τρίπτυχο ήταν και το απαύγασμα της ζωής του. Μιας ζωής ανήσυχης,
ταραχώδης. Που σφραγίστηκε από τον πόθο του για προσφορά στον συνάνθρωπο και
την πατρίδα. Παιδαγωγός και αγωνιστής σε όλη του τη ζωή. Φάρος φωτεινός για γενιές
και γενιές, αφήνει πίσω του μια ανυπέρβλητη παρακαταθήκη.
Λίγα λόγια…
Ο Γεώργιος Δ. Γκαγκούλιας γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το
1917. Απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αλεξανδρούπολης. Πήρε ενεργό
μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Στις εκλογές (Σεπτέμβρης 1944), στον Έβρο, εκλέγεται
μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου και αναλαμβάνει τον τομέα της εκπαίδευσης.
Κάτω από την καθοδήγησή του ανοίγουν όλα τα σχολεία, δημοτικής και μέσης μόρφωσης, και αυτά της βουλγαροκρατούμενης περιοχής.
Στο ΔΣΕ υπηρέτησε (Οκτώβρης 1946 - Νοέμβρης 1949) ως Πολιτικός Επίτροπος (Καπετάνιος) των Αρχηγείων Έβρου, Κομοτηνής, της 132 Ταξιαρχίας (περιοχής Δράμας-Καβάλας) και του Αρχηγείου Θράκης. Έζησε στο πετσί του τα τραγικά γεγονότα της 7ης Μεραρχίας του ΔΣΕ και όσα επακολούθησαν με τη μεταφορά του στη Βουλγαρία. Παρά τα βασανιστήρια και τους διωγμούς που υπέστη ιδρύει τους πρώτους ομίλους της ελληνικής γλώσσας. Έτσι τα χιλιάδες ελληνόπουλα έμαθαν να μιλούν και να γράφουν τη μητρική τους γλώσσα. Επίσης, με ενέργειές του, το Υπουργείο Παιδείας της Βουλγαρίας αποφάσισε την καθιέρωση της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας ως υποχρεωτικής για όλα τα ελληνόπουλα και την ίδρυση και λειτουργία Έδρας Νεοελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας.
Στην έδρα αυτή εργάστηκε και ο ίδιος ως ωρομίσθιος καθηγητής από το 1975-1982. Έγραψε για τον Εμφύλιο και την Εθνική Αντίσταση. Eπαναπατρίσθηκε το 1982 και από τότε ζούσε στην Αλεξανδρούπολη, όπου παρέμενε ενεργό μέλος της Aριστεράς και του ΣΥΝ.
Κάτω από την καθοδήγησή του ανοίγουν όλα τα σχολεία, δημοτικής και μέσης μόρφωσης, και αυτά της βουλγαροκρατούμενης περιοχής.
Στο ΔΣΕ υπηρέτησε (Οκτώβρης 1946 - Νοέμβρης 1949) ως Πολιτικός Επίτροπος (Καπετάνιος) των Αρχηγείων Έβρου, Κομοτηνής, της 132 Ταξιαρχίας (περιοχής Δράμας-Καβάλας) και του Αρχηγείου Θράκης. Έζησε στο πετσί του τα τραγικά γεγονότα της 7ης Μεραρχίας του ΔΣΕ και όσα επακολούθησαν με τη μεταφορά του στη Βουλγαρία. Παρά τα βασανιστήρια και τους διωγμούς που υπέστη ιδρύει τους πρώτους ομίλους της ελληνικής γλώσσας. Έτσι τα χιλιάδες ελληνόπουλα έμαθαν να μιλούν και να γράφουν τη μητρική τους γλώσσα. Επίσης, με ενέργειές του, το Υπουργείο Παιδείας της Βουλγαρίας αποφάσισε την καθιέρωση της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας ως υποχρεωτικής για όλα τα ελληνόπουλα και την ίδρυση και λειτουργία Έδρας Νεοελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας.
Στην έδρα αυτή εργάστηκε και ο ίδιος ως ωρομίσθιος καθηγητής από το 1975-1982. Έγραψε για τον Εμφύλιο και την Εθνική Αντίσταση. Eπαναπατρίσθηκε το 1982 και από τότε ζούσε στην Αλεξανδρούπολη, όπου παρέμενε ενεργό μέλος της Aριστεράς και του ΣΥΝ.
ΥΓ: Σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια χάνουν το νόημά τους....Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν πρόσωπα και καταστάσεις...Μακάρι όλοι μας να πάρουμε μια σπίθα από το μεγαλείο της ψυχής αυτού του ανθρώπου...
ΥΓ2: Από τη στήλη της αγαπημένης Σωτηρίας Μαραγκοζάκη στη
ΓΝΩΜΗ (30 Μάρτιος 2009):
«Ήσουνα ένας καλός άνθρωπος για τους ανθρώπους. Με αυτήν
την ανυπέρβλητη μέσα στην απλότητα, τη διαχρονική και οικουμενική αλήθεια της,
φράση του Γιώργου Γκαγκούλια προς τον Τούρκο σύντροφο, (Μιχρί Μπελί)
σφραγίστηκε η συγκινητική συνάντηση των δύο συναγωνιστών 60 χρόνια μετά.
Αλήθεια πόσες ημέρες απομένουν μέχρι την Πρωτομαγιά, των εργαζομένων, των
ανθρώπων;