Της Χριστίνας Ταχιάου * Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε το κακό. Πριν 15-20 χρόνια, δεν ήταν έτσι. Πριν 10; Χμ, ίσως. Πριν 5; Πολύ πιθανό. Πρόσφατα, όμως, χάθηκε κάθε κανονικότητα, κάθε λογική, κάθε πρόσχημα.
Να εξηγηθώ: κάποτε, ως συναυλία οριζόταν κάτι το ξεχωριστό. Κάτι το σεβαστό. Κάτι το σοφιστικέ. Δε λέω ότι ήταν σοφιστικέ: λέω ότι ως τέτοιο περνούσε στον κόσμο. Θυμάμαι, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να γνωρίζω κοπέλα γύρω στα 30 και να μου λέει ότι δεν έχει πάει ποτέ σε συναυλία, το θεωρεί κάτι το εξεζητημένο. Άλαλα τα χείλη…
Όμως, όντως τα όρια ήταν σαφή: οι καλλιτέχνες των σκυλάδικων
ΔΕΝ έδιναν συναυλίες.
Συναυλίες έδιναν οι καλοί μουσικοί, τα ξένα σχήματα, οι
καλλιτέχνες που δεν καταδέχονταν να εμφανίζονται και να τους έρχονται στα
μούτρα λουλούδια, χαρτοπετσέτες και υπολείμματα μπριζόλας και στραγαλιών.
Έλεγες τη λέξη «συναυλία» σε όσους ειδικεύονταν σε
εμφανίσεις σε κέντρα με λουλουδοπόλεμο, νταλκά και όπα και σε κοιτούσαν λοξά.
Οι ίδιοι αποκαλούσαν τις καλοκαιρινές τους εμφανίσεις σε γήπεδα, ανοιχτά
θέατρα, νυχτερινά κέντρα ή κλαμπ της επαρχίας «εξτρά» ή «εξτραδάκια». «Πόσα
εξτραδάκια κλείσαμε για φέτο;» ήθελε να μάθει ο μουσικός. «Μπορούμε να
χωρέσουμε ακόμα ένα εξτραδάκι στο τέλος Αυγούστου;» ρωτούσε ο μάνατζερ. «Δεν
μπορώ να έρθω εκεί, παίζω σε ένα εξτρά με τον τάδε» έλεγε ένας καλός μουσικός
που, όμως, προτιμούσε να χαραμίζει το ταλέντο του με το σκυλολόι.
Τη λέξη συναυλία, πάντως, δεν την έλεγαν. Περιορίζονταν στο
«εξτρά», έλεγαν τη λέξη ακόμη και σε τηλεοπτικές τους συνεντεύξεις. Προσωπικά
σοκαρίστηκα όταν άκουσα τη λέξη ακόμη κι από πασίγνωστο τραγουδιστή που έχει
ερμηνεύσει, μεταξύ πολλών άλλων μέγιστων, Μίκη Θεοδωράκη.
Υποψιάζομαι ότι η λέξη «συναυλία» μπήκε στο σκυλολεξιλόγιο
από τους λαϊκοπόπ. Ξέρετε, από φίρμες όπως οι Βανδίση κι ο Sakis, που μπορούσαν
να γεμίσουν ανοιχτούς χώρους και να τους ακούει το κοινό χωρίς να έχει ανάγκη
από μισό μπουκάλι ουίσκι για να αντέξει, όπως συμβαίνει συνήθως στα
σκυλομάγαζα. Και πες-πες, διαδόθηκε.
Κι έτσι φτάσαμε, φέτος, να ακούμε ότι κάνουν συναυλίες ο
Ρέμος, ο Βέρτης κι η Πάολα. Φαντάζομαι κάτι παλιούς στην πιάτσα μουσικούς,
γηραλέους πλέον, από αυτούς που έφαγαν τα νιάτα τους μες στα ουίσκια και τα
ξενύχτια στα σκυλάδικα των εθνικών κι επαρχιακών οδών, να ακούνε ότι κάτι
μπιζουδάκια σαν την Πάολα κάνουν συναυλία και να ρίχνουν δυο φάσκελα με
κιτρινισμένες απ’ τη νικοτίνη παλάμες, λέγοντας, με τη βαριά απ’ τα λιβάδια που
έχουν καπνίσει φωνή τους: «Όρσε, ξεφτίλες, μου θέτε και συναυλίες. Κάντε κανένα
εξτραδάκι, ρε κορόιδα, να χαρείτε λίγο…».
Και μ’ αυτή την εικόνα, αγαλλιάζω ακόμη περισσότερο κι απ’
την είδηση ότι οι «συναυλίες» τους ματαιώνονται λόγω (σε ελεύθερη μετάφραση)
απρόβλεπτης μετατροπής των συνθηκών, κοινώς λόγω των ελέγχων του ΣΔΟΕ.
Από το protagon.gr