Μέσα σε λιγότερο από δύο βδομάδες η σημερινή Βουλή καλείται να αποδείξει εν τοις πράγμασι κατά πόσο αντιλαμβάνεται την απόσταση που τη χωρίζει από την κοινωνία, καθώς επίσης κι αν τελικά έχει τελειώσει οριστικά στη χώρα μας η πλάκα των «υπαρξιακών διλημμάτων».
Με τη φράση «Τελείωσε η πλάκα» είχε επιχειρήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος να ενισχύσει τα πολιτικά του επιχειρήματα λίγο πριν να ψηφιστεί στη Βουλή το δεύτερο Μνημόνιο, μετά και τις απαραίτητες κωλοτούμπες του μέχρι τότε «αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά.Επιπλέον, την ίδια ώρα που έξω από τη Βουλή η Αστυνομία εξαπέλυε ένα άγριο όργιο καταστολής απέναντι σε μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, ο τότε υπουργός Οικονομικών χαρακτήριζε «υπαρξιακό» το νέο Μνημόνιο, εξοβελίζοντας οποιονδήποτε φορέα αντίθετης άποψης ως «εκπρόσωπο της Ελλάδας της δραχμής, της φτώχειας και της ταπείνωσης».
Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, η ελληνική κοινωνία έπηξε στα «υπαρξιακά διλήμματα», με ιδαίτερη έμφαση στην περίοδο των διπλών εκλογών του 2012, όταν ένα πολιτικό-οικονομικό-μιντιακό μπλοκ φρόντισε με μεθοδευμένο τρόπο να οδηγήσει στη συγκρότηση της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία από τη μεριά της φροντίζει καθημερινά να αποδεικνύει ότι «η πλάκα ποτέ δεν τελείωσε». Η «επιχειρηματολογία του φόβου» επανέρχεται κάθε τόσο σε απόλυτη αρμονία με μεγάλο μέρος της οικονομικής αλλά και της ευρωπαϊκής ελίτ, για την οποία ενδεχόμενη ριζική αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης στην Ελλάδα φαντάζει σαν όλεθρος. Το δυστύχημα για όλους τους κομιστές της θεωρίας της «επερχόμενης καταστροφής σε περίπτωση εκλογών κι ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία» είναι πως τα υποτιθέμενα επιχειρήματα τους βρίσκουν όλο και λιγότερα ευήκοα ώτα μεταξύ των πολιτών. Η συγκεκριμένη ρητορεία όχι μόνο δεν πείθει(ή μάλλον δεν εκφοβίζει, όπως είναι ο σκοπός), αλλά πλέον κουράζει ή ακόμη κι εξοργίζει οδηγώντας ως επί τω πλείστον στο αντίθετο αποτέλεσμα.
Από την άλλη βέβαια, γνωρίζουν ότι το ευτύχημα για αυτούς είναι ότι για τις επόμενες δυο εβδομάδες έχουν να απευθυνθούν σε ένα πολύ πιο περιορισμένο αλλά και στοχευμένο κοινό. Πρόκεται για ένα μικρό μέρος των βουλευτών, απο τη δεξαμενή των ανεξάρτητων, των ΑΝΕΛ, αλλά και της ΔΗΜΑΡ, με ιδιαίτερη έμφαση σε εκείνους που είτε λόγω προσωπικής είτε λόγω πολιτικής θέσης μοιάζουν περισσότερο ευάλωτοι στο να υπερψηφίσουν τελικά την υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι προφανές: όταν υπάρχει μια Βουλή, η οποία βρίσκεται σε τέτοια δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση, όπως η σημερινή(άλλωστε αυτό αποδείχτηκε με εμφατικό τρόπο στις πρόσφατες ευρωεκλογές), τότε μπορεί κάποιος να επενδύει και σε αποστασίες και σε προσωπικές στρατηγικές, αλλά και σε ενδεχόμενες πολιτικές ιδεοληψίες επί κεντρικών ζητημάτων, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του.
Δεν μπορει να θεωρηθεί άλλωστε τυχαίο ότι ο Αντώνης Σαμαράς στο άρθρο του στη “Realnews” εκτός από την καραμέλα της Ευρωζώνης, έριξε στο τραπέζι και το ζήτημα του Μακεδονικού, έχοντας σαφή πολιτική στόχευση.
Υπάρχει παρ’ όλα αυτά ένα βασικό στοιχείο που δείχνει να χαλάει τη συνταγή όσων κόπτονται για τη λεγόμενη πολιτική σταθερότητα προκειμένου «να βγει η χώρα από την κρίση»: κι οι πέτρες γνωρίζουν, όσο κι αν το αρνούνται οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος, πως στην αμέσως επόμενη στροφή, μετά από ενδεχόμενη ευτυχή για το Μέγαρο Μαξίμου κατάληξη της προεδρικής εκλογής, ακολουθεί η συμφωνία με την τρόικα για τη λήψη νέων σκληρών μέτρων. Κι εδώ τελειώνει και το παραμύθι της επικείμενης «εξόδου από την κρίση», το οποίο λειτουργούσε πολύ βολικά για αρκετούς ανεξάρτητους και μη βουλευτές, προκειμένου να δικαιολογήσουν τυχόν θετική ψήφο τους στην προεδρική εκλογή.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο δείχνει να μη χάνει τη φαντασία του, καθώς αρέσκεται εσχάτως σε οβιαδιακές μεταμορφώσεις «τύπου Παπαδήμου», προκειμένου να επιβιώσει σε οριακές καταστάσεις. Έτσι έχει αρχίσει εσχάτως να διακινείται το σενάριο συγκρότησης κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», η οποία, εφόσον συγκροτηθεί, θα συγκροτηθεί χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει τοποθετηθεί με σαφήνεια αρνητικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Με πρόσχημα λοιπόν τη διάσωση της θέσης της χώρας στην Ευρωζώνη, αλλά και τη ρευστότητα των τραπεζών, για την οποία ενημέρωσε «θεσμικά» ο Γιάννης Στουρνάρας την παραμονή της πρώτης ψηφοφορίας, κυοφορείται η εν μία νυκτί συγκρότηση προεδρικής πλειοψηφίας, με «νέα» κυβέρνηση χωρίς τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο(όλοι δείχνουν «αναλώσιμοι» στο μνημονιακό στρατόπεδο πλέον)και παράλληλη οριοθέτηση πρόωρων εκλογών κάπου μέσα στο φθινόπωρο. Δε χρειάζεται να διευκρινίσει κανείς πως μια τέτοια κυβέρνηση θα κληθεί να περάσει αλλά και να εφαρμόσει τα νέα μέτρα που επιθυμεί να επιβάλει η τρόικα, φέρνοντας την επόμενη κυβέρνηση προ ακόμη χειρότερων τετελεσμένων.
Όλα τα παραπάνω προφανώς συνθέτουν ένα αρκετά περίπλοκο πολιτικό σκηνικό με διάφορες παραμέτους, αν και το πραγματικό διακύβευμα των ημερών είναι πολύ πιο απλό. Γιατί εν τέλει μέσα σε λιγότερο από δυο βδομάδες η σημερινή Βουλή καλείται να αποδείξει εν τοις πράγμασι κατά πόσο αντιλαμβάνεται την απόσταση που τη χωρίζει από την κοινωνία, καθώς επίσης κι αν τελικά έχει τελειώσει οριστικά στη χώρα μας η πλάκα των «υπαρξιακών διλημμάτων».