Η εκδήλωση περιλάμβανε προβολή ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα του πολυτεχνείου.
Στην ομιλία της η Φωτεινή Αναγνώστου μέλος ΣΠ ΑΜΘ της ΚΝΕ τόνισε:
Στο λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, μαζί με το σύνθημα
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», προβλήθηκαν και τα συνθήματα – στόχοι «Κάτω η
χούντα», «Εξω οι ΗΠΑ και το NATO». Επομένως, είχε μήνυμα πολιτικό, ανατρεπτικό,
αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός»
ξεσηκωμός, όπως επίσης προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στον ξεσηκωμό
του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό
κίνημα. Το 1973 χαρακτηρίζεται από τη σοβαρή αγωνιστική ανάταση του λαού και
της νεολαίας. Το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης, λόγω
και της φασιστικής επιβολής, αρχίζει να ξεπερνιέται και με ωριμότητα από τις
στοιχειώδεις μορφές τους (διαβήματα, υπομνήματα κ.λπ.) περνάνε σε ανώτερες –
μέχρι τις απεργίες. Στην πρώτη γραμμή τίθενται ζητήματα, όπως: Μεροκάματα,
ασφαλιστικά ταμεία, ωράριο, συνδικαλιστικές ελευθερίες, δικαίωμα της απεργίας.
Ζητήματα που εν καιρό χούντας μπήκαν στο προσκήνιο των διεκδικήσεων, εν καιρό
ειρήνης καταργούνται και μάλιστα χωρίς το όπλο στον κρόταφο. Μία μετά την άλλη
οι ομοσπονδίες, ένας μετά τον άλλο οι κλάδοι των εργαζομένων καταγγέλλουν τις
συμβάσεις εργασίας και ζητούν αυξήσεις των αποδοχών τους κατά 40% – 50%. Ως
αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων αγώνων, το 1973, σημειώνονται οι απεργίες
αλιεργατών Καβάλας, τυπογράφων Αθήνας, τεχνικών «Ολυμπιακής», δημοσιογράφων
πρωινών εφημερίδων Αθήνας, εργαζομένων της ΔΕΗ, κινηματογραφιστών Αθήνας. Την
ίδια χρονιά, αναπτύσσονται και οι πρώτες εκδηλώσεις των αγροτών, διοργανώνοντας
μεγάλα συλλαλητήρια, όπως στα Καλύβια Τρικάλων, στα Μέγαρα, στα Σπάτα, στο
Μενίδι, στο Σκαραμαγκά. Αρνούνται την παράδοση ή πώληση των προϊόντων τους,
μέτρο που επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα.
Σε όλες αυτές τις διεργασίες, αποφασιστική είναι η συμβολή
του ΚΚΕ, το οποίο, παρά την παρανομία τόσων χρόνων, έχει βαθιές ρίζες στο λαό. Η
ίδρυση της ΚΝΕ πραγματοποιήθηκε
σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία από το 1947,
ενώ με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967 εντάθηκαν οι διώξεις,
τα βασανιστήρια απέναντι στους κομμουνιστές, χιλιάδες στάλθηκαν ξανά στις
φυλακές και στα ξερονήσια. Η ίδρυση της ΚΝΕ έγινε στο φως της ιστορικής
σημασίας 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποφάσισε την ανασυγκρότηση των
κομματικών οργανώσεων. Ήταν η πρώτη φορά μετά την αυτοδιάλυση της ΟΚΝΕ που
ιδρυόταν οργάνωση με μαρξιστικά – λενινιστικά χαρακτηριστικά, με σκοπό να είναι
φορέας της πολιτικής του ΚΚΕ στη νεολαία, πρωταρχικά στα παιδιά της εργατικής
τάξης. Να διαπαιδαγωγεί τα τμήματα της νεολαίας με τις αρχές και τα ιδανικά της
ταξικής πάλης, να τα διαπαιδαγωγεί με το στόχο του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Έτσι
λοιπόν ως «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής», όπως γράφει και ο
Κώστας Βάρναλης, ιδρύεται η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Παράλληλα με τη
συγκρότηση του πρώτου καθοδηγητικού οργάνου της ΚΝΕ, αρχίζουν να συγκροτούνται
και οι πρώτες Οργανώσεις της. Δεν
είναι τυχαίο ότι μόλις λίγες μέρες μετά την ίδρυση της Οργάνωσης, κυκλοφόρησε
το πρώτο φύλλο του «Οδηγητή», τον Σεπτέμβρη του ’68. Την
ίδια μέρα δημιουργείται το Κεντρικό Γραφείο της ΚΝΕ, ενώ ένα χρόνο μετά, τον
Οκτώβρη του 1969, συνέρχεται παράνομα στην Αθήνα η Α’ Συνδιάσκεψη της ΚΝΕ,
εγκρίνει το Καταστατικό και την Ιδρυτική Διακήρυξη προς την ελληνική νεολαία
και εκλέγει το Κεντρικό Συμβούλιο και το Γραμματέα του. Η εφημερίδα έπρεπε να
βγαίνει με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος και έβγαινε. Όταν το ’71 διεκόπη η
κυκλοφορία του εξαιτίας του χτυπήματος της Ασφάλειας στο τυπογραφείο, το
’72 ξαναφτιάχτηκε τυπογραφείο, όχι ένα, και συνέχισε ο «Οδηγητής» να αποτελεί
πραγματική αγωνιστική κραυγή μέσα στα σκοτάδια των διώξεων και της παρανομίας,
μαζί με το «Ριζοσπάστη» και τα έντυπα του Κόμματος.
Η συγκρότηση παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ, αλλά και της
ΚΝΕ σε χώρους νεολαίας, επέδρασε στην ανάπτυξη, στην άνοδο του φοιτητικού και
μαθητικού κινήματος, στην οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης σε αυτούς τους
χώρους με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973.
Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς
αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: Η
Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση – ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του ’68),
αργότερα η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (Αντι-ΕΦΕΕ) και η Μαθητική
Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΜΟΔΝΕ). Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε
διάφορες μορφές: Διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου Τύπου,
προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρικ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση
ηχογραφημένων μηνυμάτων σε κεντρικά σημεία, κινητοποιήσεις οικογενειών
κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.
Η βάση για να αναπτυχθεί η ΜΟΔΝΕ ήταν πυρήνες μαθητών
κνιτών σε Αθήνα, Θεσ/νίκη, Πάτρα, Καλαμάτα, Χανιά, Ηράκλειο, Γιάννενα, Λαμία
και αλλού. Οι κινητοποιήσεις στα σχολεία ξεκίνησα με αιτήματα που αφορούσαν
αρχικά κτιριακά προβλήματα, εγκαταστάσεις, σίτιση, θέρμανση κά και έφταναν να
αποκτούν πολιτικά αιτήματα που αφορούσαν την επίθεση της χούντας ενάντια στο
λαό. Μέσα στα σχολεία οι επιτροπές των μαθητών έμπαιναν μπροστά στη διοργάνωση
αθλητικών δραστηριοτήτων, εκδηλώσεων και μαζί με προοδευτκούς καθηγητές έκαναν
προσπάθεια να παρουσιάζεται η προοδευτική, πολιτιστική δημιουργία. Για
παράδειγμα, σε ένα σχολείο μέλη της ΜΟΔΝΕ είχαν συνδέσει τη μεγαφωνική
εγκατάσταση με ένα κασετόφωνο και την ώρα της σχολικής γιορτής για την 25η
Μαρτίου, τα μεγάφωνα έπαιζαν στη διαπασών τη Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη. Σημαντικό
μέρος της δουλειάς της ΜΟΔΝΕ, ήταν η διακίνηση του παράνομου τύπου και της
“Μαθητικής Φωνής” που ήταν όργανο της ΜΟΔΝΕ.
Δράση που ξεχωρίζει ήταν η συμπαράσταση στην κατάληψη της
Νομικής, το Φλεβάρη του 73. Έγινα πορείες που χτυπήθηκαν από την αστυνομία. Και
φυσική στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 73, όπου πολλά σχολεία
στήριξαν από έξω και από μέσα την κατάληψη.
“Μεταξύ των φονευθέντων, είναι ο Διομήδης Κομνηνός, ετών
17, με βεβαρυμένον παρελθόν”- έγραφαν οι εφημερίδες από επίσημη ανακοίνωση.
“Βεβαίως,
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης.
Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα
του φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,
δέκα χρονών,ξυπόλιτος,
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.
Στα δεκαεπτά
μ’ ένα πλακάτ στο χέρι:
ψωμί-παιδεία-ελευθερία.”
Συμβάλλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας
στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος, να δώσουμε ζωή στα σωματεία, στους
Φοιτητικούς Συλλόγους. Σε κάθε χώρο να ενισχύσουμε τον αγώνα διεκδίκησης των
σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Παλεύουμε για μία
κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φασισμό, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά.
Συνεχίζουμε την πάλη για ανατρέψουμε τη σύγχρονη δικτατορία, αυτή των
μονοπωλίων, για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και επιτέλους να απολαμβάνει
τα αγαθά που παράγει με τη δουλειά του!
Είμαστε αισιόδοξοι: Ο 21ος αιώνας
θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν
ξανά στην πρόοδο που γνώρισε η ανθρωπότητα, τον σοσιαλισμό! Η κατάργηση της
εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός, είναι το μέλλον!».
Στο τέλος κάλεσε όλους την Πέμπτη -ανήμερα του
Πολυτεχνείου- στις 17.30 μπροστά από το δημαρχείο, στην πορεία που διοργανώνουν
οι φορείς.