Ο πρωθυπουργός κάνει την ύστατη προσπάθεια να θυμίσει στους ψηφοφόρους σε ποια κατάσταση βρισκόταν η χώρα, και μαζί και οι ίδιοι, πριν έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, κατάσταση που φαίνεται πως οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει.Προσπαθεί να θυμίσει στη μεσαία τάξη ότι ο θυμός της για την υπερ-φορολόγηση της θα έπρεπε να είναι περηφάνεια, γιατί έτσι υλοποιήθηκε η αλληλεγγύη προς τους αδύναμους συμπολίτες.
Προσπαθεί να αναλύσει με απλά λόγια ότι η βασική επιλογή της ΝΔ είναι ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του πυρήνα του δημοσίου τομέα, και ακόμη και το ξήλωμα της δημόσιας ασφάλισης, του οποίου τις δραματικές συνέπειες δυστυχώς δεν έχει αναδείξει επαρκώς.
Προσπαθεί, επίσης, να συζητήσει δημόσια με τον επίδοξο νέο πρωθυπουργό επί των προγραμματικών τους θέσεων. Αυτός, όσο απίστευτο κι αν είναι, δεν ανταποκρίνεται και παρόλα αυτά ο κόσμος εξακολουθεί να του δίνει τεράστιο δημοσκοπικό προβάδισμα, κυριολεκτικά εν λευκώ. Προσπαθεί, τέλος, ο πρωθυπουργός να αναδείξει την υποκρισία της ΝΔ, που με επιστολές προς όλους τους ισχυρούς του κόσμου είχε συμφωνήσει σε όρους επίλυσης του Μακεδονικού παρασάγγας χειρότερους από αυτούς που πέτυχε ο πρωθυπουργός πρόσφατα και η ΝΔ χαρακτήρισε ως ‘μειοδοτικούς’, διαβρώνοντας με ‘πατριωτικά’ συλλαλητήρια κομμάτι της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε αυτό όμως φαίνεται να επηρεάζει την κατάσταση αφασίας της μεσαίας τάξης.
Τα δύσκολα της πενταετίας 2010-2015 τα ξέχασε ο κόσμος, ίσως γιατί ήταν υπερβολικά επώδυνα. Έτσι όμως η μεσαία τάξη αποφεύγει να πιστώσει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτή και μόνη αυτή είναι που κράτησε τη χώρα όρθια σε πρωτόγνωρες συνθήκες, που καμία κυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί ότι θα αντιμετωπίσει ποτέ. Αντ’ αυτού, η μεσαία τάξη θεωρεί ότι δικαιούνταν να πάρει πίσω και μεγαλύτερο τμήμα από τα χαμένα και γρηγορότερα.
Αν όμως επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και, κυρίως, αν υπάρξει αυτοδυναμία της ΝΔ, είναι σίγουρο ότι η μνήμη του λαού θα επανέλθει ταχύτατα και ότι θα επιβεβαιωθεί ο Αξελός και το ενορατικό του βιβλίο του 1954 ‘Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας’ (εκδ. Νεφέλη 2010): ‘ο θρίαμβος του προσωπικού και του δια-προσωπικού εμποδίζει τους νεοέλληνες να εντάξουν τη δραστηριότητα τους σε ένα υπερ-προσωπικό πλαίσιο’.