του Χρήστου Ξανθάκη
Είμαι τόσο συγκλονισμένος, τόσο συγκλό που λέει και το Βικάκι, που ούτε εισαγωγή δεν μπορώ να γράψω στο σημερινό κείμενο. Ούτε δυο λέξεις στη σειρά, άσε ρε φίλε, κατευθείαν θα περάσω στις μεγαλειώδεις δηλώσεις που με στοίχειωσαν τις τελευταίες μέρες..
Πάμε μαέστρο, λα τα μινόρια:
«Αισθάνομαι πως όλο αυτό που ζούμε έχει μέσα του μια ευλογία. Άλλωστε τίποτα δε γίνεται χωρίς να είναι θέλημα Θεού. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ ως Χριστιανός ορθόδοξος».
Και νούμερο δύο έχω, μην αγχώ:
«Ο κορωνοϊός μπορεί να εξελιχθεί σε ευλογία».
Και για να τριτώσει το καλό (καλό;), καταθέτω μία ακόμη δήλωση:
«Αυτό που περνάμε μπορεί να το θεωρήσουμε και ως ευλογία, από την άποψη ότι μας δίνεται άφθονος χρόνος για να τον περάσουμε με τους δικούς μας, με τους ανθρώπους της ζωής μας».
Η πρώτη διαπίστωση ανήκει στον τραγουδιστή (κατά δήλωσή του, τουλάχιστον) Πέτρο Γαϊτάνο, η δεύτερη στον φιλόσοφο (κατά δήλωσή του, τουλάχιστον) Στέλιο Ράμφο και η τρίτη στην ηθοποιό και είδωλο του lifestyle Ζέτα Δούκα. Και δεν είναι από μόνες τους, ουδέ ετσ’ που λέμε και στο χωριό μου, έχουνε και σάλτσα.
Προσθέτει για παράδειγμα ο Γαϊτάνος και άλλα ψήγματα σοφίας:
«Δείτε τώρα που ζούμε μια μεγάλη νηστεία, της περιόδου της Σαρακοστής και συνειδητοποιούμε μέσα από την έλλειψη κάποιων αγαθών, από τη δοκιμασία που περνάμε, το ότι πρέπει να είμαστε λίγο πιο εγκρατείς».Κι έρχεται ο Ράμφος για να συμπληρώσει με τα δικά του συμπεράσματα:
«Βρισκόμαστε σε κάτι πολύ σημαντικό και θετικό. Για πρώτη φορά από εκεί που περιφρονούσαμε τον δημόσιο χώρο και ήταν βρώμικος ενώ είχαμε καθαρά τα διαμερίσματά μας, τώρα που αποσυρόμαστε στα διαμερίσματά μας παίρνουμε στα σοβαρά το έξω».Και η Ζέτα Δούκα συνεισφέρει το λιθαράκι της:
«Δεν θα είχαμε ξανά την ευκαιρία να καθίσουμε με τον εαυτό μας, με την ουσία της ύπαρξής μας και με τους ανθρώπους που αποτελούν το στενό πυρήνα της οικογένειάς μας, με όλους αυτούς που συμβιώνουμε στο ίδιο σπίτι».Να τα διαβάζεις και να μην ξέρεις που να κρυφτείς. Ίσως σε κάνα βαθύ λαγούμι, όπως η φίλη μου η Καίτη που έχει ένα μαγαζάκι τόσο δα κι έκλεισε λόγω του ιού και λόγω πελατείας μηδέν και δεν θα πάρει το οκτακοσάρι.
Ίσως σε κάνα βαθύ μπουντρούμι όπως η φίλη μου η Τζένη που έγραψε μηδενικό ΦΠΑ και δεν θα πάρει κι αυτή το οκτακοσάρι.
Ίσως σε κάνα βαθύ χαντάκι όπως ο φίλος μου ο Μάρκος που είχε μιάμιση δουλειά και έκλεισε η μία αλλά όχι η άλλη και ούτε αυτός θα πάρει το οκτακοσάρι.
Και τι να πω για όσους και όσες τους έτυχε ο βαρύς, ο ασήκωτος κλήρος να έχουν κρούσμα ή και θύμα ακόμη κορωνοϊού στις οικογένειές τους. Λέτε, αναρωτιέμαι δηλαδή λέτε, να το σκέφτηκαν και αυτοί με αυτές ότι είναι μια ευλογία ο κορωνοϊός, ότι είναι μια ευκαιρία ο κορωνοϊός να επανασυνδεθούν με την εγκράτεια, να ξαναγαπήσουν τον δημόσιο χώρο, να έρθουν σε επαφή με την ουσία της ύπαρξής τους;
Και στα νοσοκομεία, οι ασθενείς; Μέσα στην αγωνία, μέσα στην τρέλα της αγωνίας, μέσα στον πυρετό και στον πόνο και στην μισή, την ανύπαρκτη ανάσα, την αόρατη αναπνοή στο κρεβάτι του νοσκομείου διασωληνομένοι, στο κρεβάτι του νοσοκοκείου διασωληνομένες, με τη μάσκα του οξυγόνου και τα πνευμόνια καταρρακωμένα και τους ορούς να τους τρυπάνε τη φλέβα, και την ψυχή τους να παλεύει με χίλιους διαβόλους για να μην εγκαταλείψει οριστικά το σώμα τους. Ναι, είμαι απολύτως σίγουρος ότι σαν ευλογία τη βλέπουν τη φριχτή δοκιμασία. Κι αν ποτέ βγουν από το θάλαμο, θα αισθάνονται σίγουρα ευλογημένοι που τους έκατσε τέτοιο λαχείο…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr