«Θέλω να έρθετε στη θέση μας, να χάσετε το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο» είπε, απευθυνόμενη σε βουλευτές, η κυρία Μαρία Καρυστιανού, που έχασε την κόρη της στο εθνικό έγκλημα της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη πριν από έναν χρόνο.
Μα, αγαπητή μας [όλων των Ελλήνων, θαρρώ] κυρία, μην περιμένετε κάτι τέτοιο να συμβεί, ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά σας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ξένοι πλέον με έννοιες όπως ήθος, αλληλεγγύη, συμπάθεια, αξιοπρέπεια, τιμή, καθήκον, σεβασμός... Μόνη σας [με την οικογένειά σας και τους οικείους σας] θα βιώσετε τον πόνο αυτής της αβάσταχτης απώλειας του παιδιού σας. Ουδείς είναι σε θέση να συμμεριστεί τον πόνο σας, ούτε να αντιληφθεί το χάος μέσα στο οποίο βαδίζετε μετέωρη και μόνη.Πέρα από τη συγκίνηση που προκάλεσε ο λόγος σας ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε ότι ήταν κάτι ξεχωριστό μέσα σε όλο αυτό το ενοχλητικό και ανούσιο σφυροκόπημα λέξεων, που δεχόμαστε καθημερινά.
Λόγος καθαρός, αποκαλυπτικός, καίριος, κριτικός, ευθύβολος, ουσιαστικός, λόγος που δεν ακούγεται εύκολα στη σφαίρα της επικοινωνίας, της πληροφορίας. Δεν μιλήσατε για άδικη απώλεια της κόρης σας αλλά για δ ο λ ο φ ο ν ί α της κόρης σας, χαρακτηρίσατε την τραγωδία πολύνεκρο εθνικό έγκλημα. Πόσο δίκιο έχετε, αλλά μην αυταπατάσθε, από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο αυτί των βουλευτών βγαίνουν· τουλάχιστον δείξατε πώς πρέπει να ομιλούν οι ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά και οι αδικημένοι, όσοι δεν έχουν πρόσβαση στην απρόσιτη και απρόσωπη θεσμική εξουσία, αποκαλύψατε το βαρβαραπανθραπώδες και τη σκληρότητα του ήθους τους – και γι’ αυτό οφείλουμε να σας ευχαριστήσουμε.
Είναι σπάνιο πλέον να ακούς έναν λόγο και να νιώθεις άνθρωπος μα και πολίτης, να πηγαίνει αυτός ο λόγος όχι μόνο στα κύτταρα του εγκεφάλου αλλά και στα βαθιά στρώματα της σωματοψυχής, εκεί όπου όλα αναδεύονται και εκρήγνυνται και φανερώνουν το νόημα του ανθρώπου, ειδικά αυτού που πονάει.
Τι περιμένατε από τους κυβερνητικούς, βουβούς εκπροσώπους του έθνους, που άλλο δεν έχουν στον νου τους πάρεξ θώκους και εξουσία και επίσης γνωρίζουν ότι στο βάθος είναι οιονεί συνένοχοι στο εθνικό έγκλημα; Είπατε ότι αν γνωρίζατε πώς ακριβώς λειτουργούν τα τρένα στην Ελλάδα ούτε λαχανικά δεν θα εμπιστευόσασταν να μεταφέρετε. Ενας υπουργός όμως –και δεν αποφύγατε να πείτε το όνομά του [Κώστας Αχ. Καραμανλής]– παρότι γνώριζε τους κινδύνους που απέρρεαν από την κίνηση των τρένων επέτρεψε να επιβιβαστούν σε αυτά ανθρώπινες ψυχές, νέα παιδιά, ο ανθός του μέλλοντος.
Οχι μόνο δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη αυτός ο υπουργός, αλλά κατήλθε, με την ευλογία του αρχηγού του κόμματός του, στις εθνικές εκλογές, επανεξελέγη δε πανηγυρικά, πρωτεύσας στην περιφέρειά του. Τι να σας απαντήσουν λοιπόν, τι να σας ρωτήσουν οι εθνοπατέρες μας; Και τι να πούμε κι εμείς –οι φτωχοί;
Ξεγυμνώσατε το άθλιο πολιτικό μας σύστημα και αναδείξατε τη μικρότητα [ολιγότητα] των πολιτικών μας –εύγε, τι άλλο να πούμε;
ΥΓ.: Ξέρω ότι η κόρη σας είναι μέσα σας, όλη μέρα και όλη νύχτα –αυτή η συνύπαρξη δεν θα πάψει· ποτέ.
Μα, αγαπητή μας [όλων των Ελλήνων, θαρρώ] κυρία, μην περιμένετε κάτι τέτοιο να συμβεί, ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά σας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ξένοι πλέον με έννοιες όπως ήθος, αλληλεγγύη, συμπάθεια, αξιοπρέπεια, τιμή, καθήκον, σεβασμός... Μόνη σας [με την οικογένειά σας και τους οικείους σας] θα βιώσετε τον πόνο αυτής της αβάσταχτης απώλειας του παιδιού σας. Ουδείς είναι σε θέση να συμμεριστεί τον πόνο σας, ούτε να αντιληφθεί το χάος μέσα στο οποίο βαδίζετε μετέωρη και μόνη.Πέρα από τη συγκίνηση που προκάλεσε ο λόγος σας ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε ότι ήταν κάτι ξεχωριστό μέσα σε όλο αυτό το ενοχλητικό και ανούσιο σφυροκόπημα λέξεων, που δεχόμαστε καθημερινά.
Λόγος καθαρός, αποκαλυπτικός, καίριος, κριτικός, ευθύβολος, ουσιαστικός, λόγος που δεν ακούγεται εύκολα στη σφαίρα της επικοινωνίας, της πληροφορίας. Δεν μιλήσατε για άδικη απώλεια της κόρης σας αλλά για δ ο λ ο φ ο ν ί α της κόρης σας, χαρακτηρίσατε την τραγωδία πολύνεκρο εθνικό έγκλημα. Πόσο δίκιο έχετε, αλλά μην αυταπατάσθε, από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο αυτί των βουλευτών βγαίνουν· τουλάχιστον δείξατε πώς πρέπει να ομιλούν οι ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά και οι αδικημένοι, όσοι δεν έχουν πρόσβαση στην απρόσιτη και απρόσωπη θεσμική εξουσία, αποκαλύψατε το βαρβαραπανθραπώδες και τη σκληρότητα του ήθους τους – και γι’ αυτό οφείλουμε να σας ευχαριστήσουμε.
Είναι σπάνιο πλέον να ακούς έναν λόγο και να νιώθεις άνθρωπος μα και πολίτης, να πηγαίνει αυτός ο λόγος όχι μόνο στα κύτταρα του εγκεφάλου αλλά και στα βαθιά στρώματα της σωματοψυχής, εκεί όπου όλα αναδεύονται και εκρήγνυνται και φανερώνουν το νόημα του ανθρώπου, ειδικά αυτού που πονάει.
Τι περιμένατε από τους κυβερνητικούς, βουβούς εκπροσώπους του έθνους, που άλλο δεν έχουν στον νου τους πάρεξ θώκους και εξουσία και επίσης γνωρίζουν ότι στο βάθος είναι οιονεί συνένοχοι στο εθνικό έγκλημα; Είπατε ότι αν γνωρίζατε πώς ακριβώς λειτουργούν τα τρένα στην Ελλάδα ούτε λαχανικά δεν θα εμπιστευόσασταν να μεταφέρετε. Ενας υπουργός όμως –και δεν αποφύγατε να πείτε το όνομά του [Κώστας Αχ. Καραμανλής]– παρότι γνώριζε τους κινδύνους που απέρρεαν από την κίνηση των τρένων επέτρεψε να επιβιβαστούν σε αυτά ανθρώπινες ψυχές, νέα παιδιά, ο ανθός του μέλλοντος.
Οχι μόνο δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη αυτός ο υπουργός, αλλά κατήλθε, με την ευλογία του αρχηγού του κόμματός του, στις εθνικές εκλογές, επανεξελέγη δε πανηγυρικά, πρωτεύσας στην περιφέρειά του. Τι να σας απαντήσουν λοιπόν, τι να σας ρωτήσουν οι εθνοπατέρες μας; Και τι να πούμε κι εμείς –οι φτωχοί;
Ξεγυμνώσατε το άθλιο πολιτικό μας σύστημα και αναδείξατε τη μικρότητα [ολιγότητα] των πολιτικών μας –εύγε, τι άλλο να πούμε;
ΥΓ.: Ξέρω ότι η κόρη σας είναι μέσα σας, όλη μέρα και όλη νύχτα –αυτή η συνύπαρξη δεν θα πάψει· ποτέ.
efsyn.gr