της Ελίνας Χεριανίδου
Σίγουρα στις μέρες μας να γράφει κάποιος για την κατάσταση κάποιου πάρκου φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου. Τόσο προβλήματα πιο σημαντικά έχουμε από το «που να πάω βόλτα το παιδί μου». Ακρίβεια, ανεργία, αβεβαιότητα για το μέλλον, ανασφάλεια… Στον κατάλογο με πολλά "α", υπάρχουν και η αμέλεια με την αδιαφορία. Λέξεις που αν δεν υπήρχαν θα μπορούσε η καθημερινότητα μας να μην είναι τόσο αβάσταχτα μουντή , γεμάτη μόνο προβλήματα.
Στο στολίδι της Αλεξανδρούπολης, πάρκο Εγνατία, η εποχή μας αφήνει τα σημάδια της. Την ώρα που οι υφιστάμενες υποδομές μένουν ασυντήρητες δαπανούνται μεγάλα ποσά για εργασίες αμφίβολης χρησιμότητας. Δεν λέω, καλά τα όργανα γυμναστικής, αλλά τι νόημα είχε η στρώση τσιμέντου γύρω από αυτά; Ο τσιμεντένιος διάδρομος που αγκάλιασε σφιχτά το πάρκο γύρω – γύρω τι σκοπό είχε; Όλοι αυτοί που έρχονται στο πάρκο για τρέξιμο χρησιμοποιούν το παλιό. Πόσο να μας κόστισαν άραγε αυτά τα έργα;
Στον αντίποδα, μεγάλη είναι η ανάγκη για συντήρηση της φύτευσης του πάρκου που έχει αραιώσει δραματικά. Όσον αφορά τις υπόλοιπες υποδομές οι περισσότερες θα μπορούσαν να είναι σε καλή κατάσταση εάν κάθε χρόνο συντηρούνταν από λίγο.
Αλήθεια πόσο θα επιβάρυνε τον προϋπολογισμό η βαφή της μεταλλικής γέφυρας και αντικατάσταση του κόντρα πλακέ; Ίσως 200 ευρώ;
Η επισκευή της βρύσης στην παιδική χαρά; Άλλα 80 ε;
Αντικατάσταση σπασμένου δοκαριού και ταλαιπωρημένου κόντρα πλακέ; Μήπως η ασφάλεια των παιδιών μας δεν αξίζει 250 ευρώ;
Η μήπως περιμένουν οι υπεύθυνοι να σαπίσουν οι κούνιες τελείως, ώστε να προμηθευτούν μετά νέα παιδική χαρά;