Ως ταξιδιώτες, οι Αλεξανδρουπολίτες που βρεθήκαμε στις Βρυξέλλες πήγαμε με συγκοινωνία έως το γήπεδο που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από τις Βρυξέλλες. Κατεβήκαμε στη στάση και ανάμεσα σε βοσκοτόπια, αγελάδες, κουνέλια και κοτούλες … ξεπρόβαλλε το γήπεδο. Η απορία μας εύλογη μόλις το αντικρίσαμε … «Καλά η CEV δεν θα έδινε άδεια στο δικό μας γήπεδο και έδωσε σε αυτό»; Περισσότερο γήπεδο μικρής επαρχιακής ομάδας έμοιαζε, παρά ενός υπολογίσιμου ευρωπαϊκού συλλόγου. Πολλές ήταν οι ελλείψεις και παραλείψεις του.
Σε ότι αφορά το ύψος του, το «Μιχ. Παρασκευόπουλος» έμοιαζε ψιλοτάβανο. Δυνατό του σημείο του «Sportcomplex» το κυλικείο – καφε – μπαρ που λειτουργούσε σαν στέκι για τη διοίκηση και τους φίλους της ομάδας της Λένικ. Πριν τον αγώνα ήπιαν την μπύρα τους οι Έλληνες που ήρθαν για να υποστηρίξουν τον Εθνικό, ενώ μετά το τέλος του παιχνιδιού οι Βέλγοι έστησαν το δικό τους πάρτι.
Σε ότι αφορά τον κόσμο, ήταν αρκετός, όχι περισσότερος από τον πρώτο αγώνα στην Αλεξανδρούπολη και ο οποίος περίμενε το σήμα του εκφωνητή ή των … αναπληρωματικών της Λένικ για να χειροκροτήσει ή να φωνάξει. Υπήρχαν κάποιοι που δεν απέφυγαν ούτε καν τις … άσεμνες χειρονομίες. Αλλά σε γενικές γραμμές ήταν φιλικοί και με διάθεση χαβαλέ . και βέβαια ούτε λόγος για διαχωριστικά γηπεδούχων και φιλοξενούμενων φιλάθλων στην εξέδρα, η συνύπαρξη ήταν αρμονική και φιλική. Ούτε λόγος για δεκάδες αστυνομικούς ή σεκιούριτι που σε ελέγχους και σε κοιτούν εξονυχιστικά. Ας τα βλέπουμε αυτά , να παίρνουμε μαθήματα.
Ατραξιόν η μασκότ – καρχαρίας και μάλιστα στα χρώματα του Εθνικού, αλλά και οι νεαρές τσιρλίντερ. Δυο οι θέσεις για τους δημοσιογράφους η μια υπερυψωμένη σε κάθε πλευρά του γηπέδου, δυνατό το ιντερνετικό σήμα.
