Στη Θεσσαλονίκη από νωρίς το πρωί η φοιτητική εστία περιφρουρήθηκε από δεκάδες πάνοπλους, έτοιμους να αποτρέψουν κάθε προσπάθεια συλλογικής δράσης. Στην Πάτρα περίπου 50 άτομα κυνηγήθηκαν και συνελήφθησαν. Το ίδιο συνέβη και στο Ηράκλειο και στα Ιωάννινα και σε πολλά ακόμη μέρη της χώρας, όπου με συνοπτικές διαδικασίες, επιβάλλοντας την πρακτική νόμος και τάξη, πολίτες βρέθηκαν απολογούμενοι σε αστυνομικά τμήματα.
Αποκορύφωμα τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα, όπου εκλεγμένοι βουλευτές του ΚΚΕ και στελέχη του κόμματος χτυπήθηκαν και προπηλακίστηκαν από τις ομάδες κρούσης του Χρυσοχοΐδη και η εξαιρετικά οργανωμένη συγκέντρωση και πορεία που τηρούσε όλα τα προβλεπόμενα υγειονομικά μέτρα (μάσκες, αποστάσεις), σε αντίθεση βέβαια με τους χιλιάδες αστυνομικούς, μεγάλη μερίδα εκ των οποίων δεν φορούσε καν μάσκα, διαλύθηκε κακήν κακώς με κρότου λάμψης, δακρυγόνα και επιστράτευση ακόμη και της «ΑΥΡΑΣ».
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αργά το μεσημέρι διαβάσαμε την προσωπική μαρτυρία του Αντώνη Ρηγόπουλου, δημοσιογράφου που κάλυπτε σε ζωντανή σύνδεση τα γεγονότα, ο οποίος συνελήφθη, του επιβλήθηκε πρόστιμο 300 ευρώ για μη χρήση μάσκας ενώ φορούσε αντισφυξιογόνα και όπως αναφέρει δέχτηκε χυδαίες ύβρεις, πέφτοντας θύμα κακομεταχείρισης κατά την παραμονή του στην αίθουσα της διεύθυνσης τροχαίας στην οδό Δηλιγιάννη.
Όμως, τα πρωτοπαλίκαρα της ομάδας ΔΙΑΣ το χειρότερο μας το κρατούσαν για το τέλος, βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όταν επιτέθηκαν στα Σεπόλια σε έναν νεαρό και την μητέρα του κάτω ακριβώς από το σπίτι τους. Μάλιστα, η ένταση που προκλήθηκε ξεσήκωσε σύσσωμη την γειτονιά, που ζήτησε την απελευθέρωση του νέου, πράγμα που όπως είναι φανερό δεν εισακούσθη. Το περιστατικό που έκανε το γύρο του διαδικτύου και δημιούργησε εσωτερική αναμπουμπούλα στη ΝΔ, είχε ως αποτέλεσμα την μεταφορά της μητέρας στο νοσοκομείο εξαιτίας των χτυπημάτων που δέχθηκε, τον γιο της και την κόρη της, που υπερασπίστηκε τον αδερφό της, στη φυλακή, με τραγικότερη φιγούρα αυτή του πατέρα, ο οποίος έπαθε έμφραγμα την στιγμή που οι αστυνομικοί προσπάθησαν να του περάσουν χειροπέδες, έξω από το ΑΤ που οδηγήθηκαν τα παιδιά του.
Η κυβέρνηση πορεύεται έχοντας στο μυαλό της ένα διττό στόχο. Από την μία να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, μεταφέροντας τις εγκληματικές τις ευθύνες, για την μη στελέχωση και οχύρωση του συστήματος υγείας, στους «απείθαρχους» αριστερούς που διαδηλώνουν διασπείροντας τον ιό και από την άλλη, αντιγράφοντας και θεσπίζοντας τον χουντονόμο σχετικά με την απαγόρευση συναθροίσεων,επιχειρεί την ικανοποίηση του ακροδεξιού κοινού που την ψήφισε στις εκλογές. Το δεύτερο το πετυχαίνει σε ολοκληρωτικό βαθμό. Για το πρώτο διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αν και μέχρι τώρα στο επικοινωνιακό παιχνίδι αποποίησης ευθυνών λαμβάνει σχεδόν άριστα.
Εντούτοις, εξαιτίας της αλαζονίας που την διακατέχει και της θεώρησης περί τελειότητας λόγου και πράξεων, κινδυνεύει να πέσει μέσα στην παγίδα που στήνει στους πολιτικούς της αντιπάλους. Δεν αντιλαμβάνεται ότι χάνει τον έλεγχο της κατάστασης, έτσι όπως συνέβη και στο θέμα του κορονοϊού, καταναλώνοντας ώρες ατελείωτες αναλύοντας την ορθή διαχείριση του πρώτου κύματος, αντί να μεριμνά για το δεύτερο και ισχυρότερο. Οι αστυνομικές δυνάμεις παρουσιάζουν την εικόνα ενός ανεξέλεγκτου γίγαντα, τον οποίο η κυβέρνηση ούτε επιθυμεί, ούτε όπως φαίνεται είναι ικανή να ελέγξει.
Πότε θα τιθασεύσει τα ΜΑΤ, την ΔΙΑΣ, την ΖΗΤΑ και όλες τις υπόλοιπες ομάδες που δρουν σαν παράνομες συμμορίες, σκορπώντας τον τρόμο και τον φόβο στους πολίτες; Πότε θα τεθούν όρια; Όταν θρηνήσουμε και πάλι νεκρό; Μέχρι τον επόμενο νεκρό; Και αν αυτός ο πατέρας από τα Σεπόλια, δεν μεταφερόταν εγκαίρως σε νοσοκομείο και έχανε την ζωή του, ποιος θα αναλάμβανε τις ευθύνες; Θα κυριαρχούσε το αγαπημένο κυβερνητικό παραμύθι περί ατομικής ευθύνης ή θα βρισκόταν υπόλογη η κυβέρνηση; Μήπως ξεχάσαμε τι ακολούθησε της δολοφονίας Γρηγορόπουλου; Οι ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν, δημιουργούσαν καθημερινές έντονες συγκρούσεις, οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν (όπως και σήμερα) το ελεύθερο κινήσεων, προβαίνοντας στην δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού. Ναι, μεμονωμένο περιστατικό, όμως οι σημερινές συνθήκες πόλωσης, κυβερνητικής ανέχειας και τυφλής εμπιστοσύνης προς την ΕΛΑΣ είναι τουλάχιστον επικίνδυνες.
Νομίζω πως κανείς δεν τρέφει αυταπάτες περί πλειοψηφίας δημοκρατικών φωνών στο εσωτερικό της αστυνομίας. Οι πρακτικές και η υποστήριξη τους, τόσο μέσω δράσεων, όσο και στις εκλογές προς την Χρυσή Αυγή όταν αυτή βρισκόταν στα ντουζένια της, απλά αποκαλύπτουν την ιδιαίτερη «αγάπη» τους προς την δημοκρατία. Καταστάσεις γνωστές, κατακριτέες, αδύνατον όμως να αλλάξουν, ειδικά όταν παρατηρείται τέτοια ιδεολογική ταύτιση μεταξύ ΕΛΑΣ και κυβέρνησης. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε και πολλά στο κομμάτι αυτό. Οι αστυνομικοί οφείλουν να λογοδοτούν, να μη βρίσκονται υπεράνω νόμου και το αρμόδιο υπουργείου οφείλει να τους εποπτεύει και να θέτει διακριτά όρια. Το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι βολεύει την κυβερνητική σωτηρία, παρά ταύτα η κατάσταση εκτροχιάζεται, η βία βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα και η αστυνόμευση της δημοκρατίας οδηγεί σε σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια…
*Ο Θεόκριτος Αργυριάδης, φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ
Αποκορύφωμα τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα, όπου εκλεγμένοι βουλευτές του ΚΚΕ και στελέχη του κόμματος χτυπήθηκαν και προπηλακίστηκαν από τις ομάδες κρούσης του Χρυσοχοΐδη και η εξαιρετικά οργανωμένη συγκέντρωση και πορεία που τηρούσε όλα τα προβλεπόμενα υγειονομικά μέτρα (μάσκες, αποστάσεις), σε αντίθεση βέβαια με τους χιλιάδες αστυνομικούς, μεγάλη μερίδα εκ των οποίων δεν φορούσε καν μάσκα, διαλύθηκε κακήν κακώς με κρότου λάμψης, δακρυγόνα και επιστράτευση ακόμη και της «ΑΥΡΑΣ».
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αργά το μεσημέρι διαβάσαμε την προσωπική μαρτυρία του Αντώνη Ρηγόπουλου, δημοσιογράφου που κάλυπτε σε ζωντανή σύνδεση τα γεγονότα, ο οποίος συνελήφθη, του επιβλήθηκε πρόστιμο 300 ευρώ για μη χρήση μάσκας ενώ φορούσε αντισφυξιογόνα και όπως αναφέρει δέχτηκε χυδαίες ύβρεις, πέφτοντας θύμα κακομεταχείρισης κατά την παραμονή του στην αίθουσα της διεύθυνσης τροχαίας στην οδό Δηλιγιάννη.
Όμως, τα πρωτοπαλίκαρα της ομάδας ΔΙΑΣ το χειρότερο μας το κρατούσαν για το τέλος, βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όταν επιτέθηκαν στα Σεπόλια σε έναν νεαρό και την μητέρα του κάτω ακριβώς από το σπίτι τους. Μάλιστα, η ένταση που προκλήθηκε ξεσήκωσε σύσσωμη την γειτονιά, που ζήτησε την απελευθέρωση του νέου, πράγμα που όπως είναι φανερό δεν εισακούσθη. Το περιστατικό που έκανε το γύρο του διαδικτύου και δημιούργησε εσωτερική αναμπουμπούλα στη ΝΔ, είχε ως αποτέλεσμα την μεταφορά της μητέρας στο νοσοκομείο εξαιτίας των χτυπημάτων που δέχθηκε, τον γιο της και την κόρη της, που υπερασπίστηκε τον αδερφό της, στη φυλακή, με τραγικότερη φιγούρα αυτή του πατέρα, ο οποίος έπαθε έμφραγμα την στιγμή που οι αστυνομικοί προσπάθησαν να του περάσουν χειροπέδες, έξω από το ΑΤ που οδηγήθηκαν τα παιδιά του.
Η κυβέρνηση πορεύεται έχοντας στο μυαλό της ένα διττό στόχο. Από την μία να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, μεταφέροντας τις εγκληματικές τις ευθύνες, για την μη στελέχωση και οχύρωση του συστήματος υγείας, στους «απείθαρχους» αριστερούς που διαδηλώνουν διασπείροντας τον ιό και από την άλλη, αντιγράφοντας και θεσπίζοντας τον χουντονόμο σχετικά με την απαγόρευση συναθροίσεων,επιχειρεί την ικανοποίηση του ακροδεξιού κοινού που την ψήφισε στις εκλογές. Το δεύτερο το πετυχαίνει σε ολοκληρωτικό βαθμό. Για το πρώτο διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αν και μέχρι τώρα στο επικοινωνιακό παιχνίδι αποποίησης ευθυνών λαμβάνει σχεδόν άριστα.
Εντούτοις, εξαιτίας της αλαζονίας που την διακατέχει και της θεώρησης περί τελειότητας λόγου και πράξεων, κινδυνεύει να πέσει μέσα στην παγίδα που στήνει στους πολιτικούς της αντιπάλους. Δεν αντιλαμβάνεται ότι χάνει τον έλεγχο της κατάστασης, έτσι όπως συνέβη και στο θέμα του κορονοϊού, καταναλώνοντας ώρες ατελείωτες αναλύοντας την ορθή διαχείριση του πρώτου κύματος, αντί να μεριμνά για το δεύτερο και ισχυρότερο. Οι αστυνομικές δυνάμεις παρουσιάζουν την εικόνα ενός ανεξέλεγκτου γίγαντα, τον οποίο η κυβέρνηση ούτε επιθυμεί, ούτε όπως φαίνεται είναι ικανή να ελέγξει.
Πότε θα τιθασεύσει τα ΜΑΤ, την ΔΙΑΣ, την ΖΗΤΑ και όλες τις υπόλοιπες ομάδες που δρουν σαν παράνομες συμμορίες, σκορπώντας τον τρόμο και τον φόβο στους πολίτες; Πότε θα τεθούν όρια; Όταν θρηνήσουμε και πάλι νεκρό; Μέχρι τον επόμενο νεκρό; Και αν αυτός ο πατέρας από τα Σεπόλια, δεν μεταφερόταν εγκαίρως σε νοσοκομείο και έχανε την ζωή του, ποιος θα αναλάμβανε τις ευθύνες; Θα κυριαρχούσε το αγαπημένο κυβερνητικό παραμύθι περί ατομικής ευθύνης ή θα βρισκόταν υπόλογη η κυβέρνηση; Μήπως ξεχάσαμε τι ακολούθησε της δολοφονίας Γρηγορόπουλου; Οι ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν, δημιουργούσαν καθημερινές έντονες συγκρούσεις, οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν (όπως και σήμερα) το ελεύθερο κινήσεων, προβαίνοντας στην δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού. Ναι, μεμονωμένο περιστατικό, όμως οι σημερινές συνθήκες πόλωσης, κυβερνητικής ανέχειας και τυφλής εμπιστοσύνης προς την ΕΛΑΣ είναι τουλάχιστον επικίνδυνες.
Νομίζω πως κανείς δεν τρέφει αυταπάτες περί πλειοψηφίας δημοκρατικών φωνών στο εσωτερικό της αστυνομίας. Οι πρακτικές και η υποστήριξη τους, τόσο μέσω δράσεων, όσο και στις εκλογές προς την Χρυσή Αυγή όταν αυτή βρισκόταν στα ντουζένια της, απλά αποκαλύπτουν την ιδιαίτερη «αγάπη» τους προς την δημοκρατία. Καταστάσεις γνωστές, κατακριτέες, αδύνατον όμως να αλλάξουν, ειδικά όταν παρατηρείται τέτοια ιδεολογική ταύτιση μεταξύ ΕΛΑΣ και κυβέρνησης. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε και πολλά στο κομμάτι αυτό. Οι αστυνομικοί οφείλουν να λογοδοτούν, να μη βρίσκονται υπεράνω νόμου και το αρμόδιο υπουργείου οφείλει να τους εποπτεύει και να θέτει διακριτά όρια. Το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι βολεύει την κυβερνητική σωτηρία, παρά ταύτα η κατάσταση εκτροχιάζεται, η βία βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα και η αστυνόμευση της δημοκρατίας οδηγεί σε σκοτεινά και δύσβατα μονοπάτια…
*Ο Θεόκριτος Αργυριάδης, φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ
Δημοσιεύθηκε στο tvxs.gr