Σαν κάποια νήματα αόρατου μαριονετίστα να κινούν αυτά τα χέρια που χειροκροτούν, ψηφίζουν, χαιρετούν, επιδοκιμάζουν. Αυτά τα σώματα που κάθονται, σηκώνονται, πάνε, έρχονται σαν να ακούνε κρυφό παράγγελμα. Αυτά τα πρόσωπα που γελάνε, θυμώνουν, συνοφρυώνονται, σαν κάποιος να καθορίζει τις συσπάσεις τους.
Τα ίδια χέρια που χειροκροτούσαν είναι αυτά που ψήφισαν την άρση της ασυλίας βουλευτών που από το βήμα της βουλής είπαν πράγματα που εμπίπτουν ακριβώς στο πλαίσιο της άσκησης του έργου τους. Η καταξίωση του ρόλου του βουλευτού ως επιβαρυντική περίσταση.
Πόσο έλλειμμα θεσμικής επίγνωσης, πόση λίγη συναίσθηση του μακρού ιστορικού χρόνου χρειάζεται κάποιος για να αυτοενεχυριάζεται έτσι, να αυτοακρωτηριάζεται στο βωμό πρόσκαιρου κέρδους, αναγνωρίζοντας ότι χωρίς τον Αρχηγό δεν είναι τίποτα. Τον καθιστό Αρχηγό που αυτός χειροκροτά όρθιος, τον πρωθυπουργό που κορδώνεται στον πρωθυπουργικό θρόνο.
Είναι τρομερό να μην ξέρουν ότι η βουλευτική ασυλία δεν αποτελεί προσωπικό προνόμιο ενός βουλευτή αλλά εγγύηση ότι τα μέλη του Κοινοβουλίου μπορούν να ασκούν ελεύθερα την εντολή τους χωρίς αυθαίρετες πολιτικές διώξεις. Αποτελεί εγγύηση για την ανεξαρτησία του κοινοβουλίου στο σύνολό του. Το ξέρουν αλλά δεν τους νοιάζει. Γιατί δεν είναι αυτός ο βουλευτής που θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Τόσο λίγο τους νοιάζει. Και τόσο κατηφορικός είναι ο δρόμος που παίρνουμε.
Υγ. Διευκρινιστικό σημείο για να αποφύγουμε κενούς συμψηφισμούς. Κι άλλοτε η άρση της ασυλίας αποσκοπούσε στον περιορισμό της κοινοβουλευτικής δράσης. Κι άλλοτε η μη άρση χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά, για πράξεις που δεν ενέπιπταν στα κοινοβουλευτικά καθήκοντα. Αυτό που σκιάζει τον ορίζοντα σήμερα είναι ότι πέφτουν πολλά και μαζεμένα τα κακά μαντάτα για τη Δημοκρατία. Εντός και εκτός βουλής.