Προχθές μία μητέρα νεκρής κοπέλας από το δυστύχημα των Τεμπών κατήγγειλε πως πετάχτηκε η τέφρα της κόρης της κατά την «τακτοποίηση» του εγκλήματος και ως εκ τούτου διαπράχθηκε η μέγιστη ύβρις. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με μία αλυσίδα δηλώσεων και πράξεων που μας έχουν αφήσει άφωνους:
1. Με θράσος 1.000 πιθήκων ο Κώστας Καραμανλής ως υπουργός μεταφορών έλεγε εντός του κοινοβουλίου και πριν το έγκλημα των Τεμπών ότι «είναι ντροπή να θέτει κάποιος θέμα ασφάλειας για τους σιδηροδρόμους».2. Ο ίδιος άνθρωπος πριν από λίγο καιρό έκανε υποδείξεις στους συγγενείς των θυμάτων και παρέδιδε μαθήματα πένθους λέγοντάς τους πως «ο πόνος πρέπει να είναι βουβός».
3. Στην ίδια ρότα κινήθηκε και ο μητροπολίτης Λάρισας που δήλωσε ότι «τον νεκρό τον τιμάς με σιωπή και προσευχή, όχι με θόρυβο».
4. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε θυσία (!) τη δολοφονία των 57 νεκρών δείχνοντας για πολλοστή φορά μία απίστευτη έλλειψη ενσυναίσθησης.
5. Ο βουλευτής της ΝΔ, Δημήτρης Μαρκόπουλος, με αναλγησία δήλωσε για τη συμμετοχή του στην εξεταστική: «Τι να κάνω τόσες μέρες; Το διασκεδάζω».
6. Μία εισαγγελέας του Αρείου Πάγου συνέστησε στους γονείς των δολοφονημένων παιδιών να μην ασχολούνται με το γεγονός παρά να κοιτάξουνε να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με ηρεμία και προσευχή.
7. Ο ανεκδιήγητος τηλεπωλητής Άδωνις Γεωργιάδης με αδιανόητη κυνικότητα δήλωσε πως «το έγκλημα των Τεμπών δεν αφορά κανέναν, παρά μόνο τον μικρόκοσμο της αριστεράς».
8. Καθώς η κυρία Καρυστιανού, μητέρα νεκρής φοιτήτριας από το δυστύχημα των Τεμπών, έδινε μαθήματα αξιοπρέπειας και συγχρόνως ισοπέδωνε τους κυβερνώντες με μια συγκλονιστική και συγκροτημένη τοποθέτηση, ένας βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος έπαιζε με το κινητό του.
Πολύ θα ήθελαν όλοι οι παραπάνω κύριοι να σιωπήσουμε. Κόμματα, πολίτες, εφημερίδες και δημοσιογράφοι (τουλάχιστον ένα μέρος τους γιατί ένα άλλο έχει τον ρόλο του λιβανιστηριού της εξουσίας) να είναι βουβοί. Τάχα μου για να είναι αξιοπρεπείς. Πολύ θα ήθελαν, να βγάλουμε τον σκασμό, για να το πούμε λαϊκά. Πολύ θα ήθελαν να μην διατυπώνονται ερωτήματα όπως:
Γιατί αγνοήθηκαν προκλητικά οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων;
Γιατί δεν λειτουργούσε η φωτοσήμανση;
Γιατί μπαζώθηκε η περιοχή του δυστυχήματος;
Πού έχουν πάει τρία κοντέινερ του τρένου;
Γιατί ο ανακριτής επισκέφτηκε τον τόπο δυστυχήματος μετά από εννέα ολόκληρους μήνες;
Πώς εξηγείται η έκρηξη κατά τη σύγκρουση των τρένων και το γεγονός ότι οι περισσότεροι κάηκαν ζωντανοί;
Γιατί δεν κλήθηκαν ως μάρτυρες στην εξεταστική επιτροπή πρόσωπα-κλειδιά;
Γιατί με τέτοια σπουδή τερματίστηκε η λειτουργία της εξεταστικής επιτροπής;
Γιατί έπρεπε να περάσει ένας χρόνος προκειμένου η εισαγγελέας του Άρειου Πάγου να ζητήσει από την προϊσταμένη της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας να διερευνήσει τις καταγγελίες των συγγενών των θυμάτων;
Ο πόνος για ένα παιδί που χάθηκε δεν μπορεί να είναι βουβός. Είναι ο υπέρτατος πόνος. Είναι εκκωφαντικός και οφείλει να μετατραπεί σε οργή. Να μετατραπεί σε πείσμα προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και όπως είπε η κυρία Καρυστιανού: «Θα το τραβήξω μέχρι τέλους και θα κερδίσω, αυτό το θεωρώ δεδομένο. Δεν θα αφήσω αυτό που συνέβη και θα συνεχίσω να κυνηγάω την υπόθεση». Μαζί της. Μέχρι τέλους…
(*) Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας
efsyn.gr