Από την Παλαιστίνη μέχρι τη Συρία, οι λαοί συνεχίζουν να πληρώνουν το τίμημα της γεωπολιτικής απληστίας, ενώ ο κόσμος παραμένει σιωπηλός.
Η απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ έφερε στο φως το βάθος της διαφθοράς στις ΗΠΑ, αναδεικνύοντας έναν κόσμο όπου οι ισχυροί ακροβατούν ανάμεσα στον κίνδυνο και την αλαζονεία.
Στην Ελλάδα, οι φωτιές που κατέκαψαν τη χώρα ήταν η πιο οδυνηρή υπενθύμιση ότι η κλιματική κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή αλλά πολιτική επιλογή. Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που βάζουν το κέρδος πάνω από το περιβάλλον και τη ζωή, βαραίνουν με τεράστιες ευθύνες για το μέλλον μας.Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, ο Λουίτζι Ματζιόνι ξεχώρισε σαν παράδειγμα αλληλεγγύης, υπενθυμίζοντας ότι η ανθρωπιά μπορεί ακόμα να νικήσει τη βαρβαρότητα.
Οι γυναίκες στην Ελλάδα συνεχίζουν να υψώνουν τη φωνή τους, ζητώντας δικαιοσύνη για τα θύματα της έμφυλης βίας, με τη μνήμη της Κυριακής Γρίβα να γίνεται φάρος για έναν αγώνα που απαιτεί αλλαγή. Σε έναν κόσμο που οι γυναικοκτονίες παραμένουν καθημερινότητα, η φωνή και το παράδειγμα της Ζιζέλ Πελικό αποτελούν οδηγό για όλ@ ος@ παλεύουν να σπάσουν τα δεσμά της πατριαρχίας. Είναι σύμβολο της ελπίδας ότι η δικαιοσύνη δεν είναι μακρινό όνειρο, αλλά κάτι που μπορούμε να διεκδικήσουμε εδώ και τώρα.
Στο πολιτικό σκηνικό, η αντιπολίτευση πάλευε να βρει τον βηματισμό της, όταν κατά λάθος έγινε αντιπολίτευση, ενώ η ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη έφερε στο προσκήνιο έναν νέο κίνδυνο: να αντικατασταθεί η ουσία από το θέαμα, σε μια εποχή που η πολιτική απαιτεί ξεκάθαρες θέσεις και θάρρος.
Μέσα σε όλα αυτά, η τέχνη δεν έμεινε αμέτοχη. Η φωνή του ΛΕΞ έγινε κραυγή ολόκληρης μιας γενιάς που αγωνίζεται να επιβιώσει και να διεκδικήσει έναν καλύτερο κόσμο, υπενθυμίζοντας ότι η τέχνη είναι πολιτική και μπορεί να εμπνεύσει τους αγώνες μας.
Το 2024 μας άφησε τραύματα, αλλά και μαθήματα.
Μπαίνουμε στο 2025 με πείσμα και ελπίδα, αποφασισμένοι να χτίσουμε έναν κόσμο δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Καλή χρονιά!
Μαρία Ράντουtheuntold.gr