Του Θοδωρή Μπαλτά*
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε και επιλέχτηκε αυτός στις εκλογές του 2015 να αναμετρηθεί με τις ανάγκες και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού στην πιο δύσκολη μεταπολιτευτικά χρονική περίοδο. Σε μια περίοδο που Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ χρεοκόπησαν τη χώρα, που το ΑΕΠ συνθλίφτηκε, έτσι που παρόμοια μείωση ούτε στον πόλεμο είχε επέλθει, που η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 27% και 60% στους νέους, σε μια περίοδο που συντελέστηκε οικονομική, κοινωνική και ηθική εξόντωση του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο -και χωρίς να καταφέρει το άμεσο σταμάτημα των Μνημονίων- πράγματι σε πολλές από αυτές τις προσδοκίες δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί από την πρώτη τετραετία της διακυβέρνησης.
Πολιτικές που εφαρμόστηκαν και μέτρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για την Παιδεία, την Υγεία, τη στήριξη των πιο εξουθενωμένων στρωμάτων δεν ήταν απλά «μέτρα διάσωσης» μέσα στην κρίση, αλλά αποτελούν κρίσιμες κατακτήσεις και νίκες πολιτικοϊδεολογικής σημασίας με ταξικό και λαϊκό πρόσημο.
Η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για πάνω από 2 εκατομμύρια συμπολίτες με ταυτόχρονη διαγραφή των βεβαιωμένων στην εφορία οφειλών όσων ανασφάλιστων νοσηλεύτηκαν σε δημόσιο νοσοκομείο επί εποχής Σαμαρά, Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, αύξηση των δαπανών κατά 400 εκατομμύρια στις νοσοκομειακές δαπάνες και 19.500 χιλιάδες προσλήψεις στις δημόσιες δομές Υγείας αποτελούν νίκη του «συλλογικού» και μιας αλληλέγγυας κοινωνίας. Αποτελούν κατάκτηση και ιδεολογική νίκη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη η οποία πρεσβεύει «ο καθένας με τις ευκαιρίες του... και τα προβλήματά του».
Ο υπερδιπλασιασμός των εκπαιδευτικών αλλά και των δομών Ειδικής Αγωγής και υποστήριξης αποτελεί όχι μόνο κατάκτηση υπέρ της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά, αλλά και νίκη στο πεδίο των ιδεών και της στάσης ζωής για μια κοινωνία που η διαφορετικότητα δεν θα γίνεται αιτία ανισότητας.
Όσοι μιλάνε για «επιδοματική» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν πήραν χαμπάρι τι έγινε την περίοδο 2011-2015 στη χώρα και δεν ήρθαν σε επαφή με συμπολίτες που όχι μόνο δεν έβγαινε ο μήνας, αλλά δεν έβγαινε η μέρα γι' αυτούς. Όσοι ήταν σε δομές αλληλεγγύης γνωρίζουν πολύ καλά σε τι αναφέρομαι, αλλά και όσοι δεν ήταν έβλεπαν και μάθαιναν.
Ο ενιαίος τύπος σχολείου για όλα τα παιδιά και με όλες τις ειδικότητες εκπαιδευτικών, από τα πολυθέσια σχολεία των πόλεων μέχρι τα ολιγοθέσια των χωριών, ήταν νίκη και της εκπαίδευσης αλλά και νίκη ιδεολογική, εφαρμόζοντας ισότιμα για όλα τα παιδιά το «μια κοινωνία, ένα σχολείο». Έτσι εξαλείφτηκε το γεγονός στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση να υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση των μαθητών με διαφορετικά ωρολόγια προγράμματα.
Η ψήφιση της δίχρονης υποχρεωτικής δημόσιας και δωρεάν αγωγής και εκπαίδευσης στο Νηπιαγωγείο δεν ήταν απλά μια νίκη κλαδική, αλλά ιδεολογική, διότι το κράτος επεκτείνει την υποχρέωσή του για δωρεάν δημόσια εκπαίδευση και για το δίχρονο Νηπιαγωγείο για μια 14χρονη υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.
Η επαναπρόσληψη των 2.500 εκπαιδευτικών της τεχνικής εκπαίδευσης δεν ήταν μόνο νίκη της εργασίας για τους εκπαιδευτικούς, αλλά και νίκη ιδεολογική υπέρ της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, διότι μαζί με την απόλυση των εκπαιδευτικών υπήρχε και κλείσιμο ολόκληρων τομέων της τεχνικής εκπαίδευσης που πήγαν δώρο - βορά στους σχολάρχες - επιχειρηματίες της εκπαίδευσης, με τους μαθητές να καλούνται να πληρώνουν δίδακτρα στα ιδιωτικά ΙΕΚ.
Οι πρωτοβουλίες και οι νόμοι που σχετίζονται με τα ατομικά δικαιώματα, τα δικαιώματα φύλου και με τα κοινωνικά - εργασιακά δικαιώματα, όπως η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού για τους νέους, η αύξηση του κατώτατου, η ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου αυθαιρεσιών επιχειρήσεων εις βάρος της εργασίας, αποτελούν κρίσιμα βήματα που αναδεικνύουν τη γενικότερη πολιτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για την εργασία και τα δικαιώματα.
Ο κατάλογος των θετικών μέτρων που πάρθηκαν είναι μακρύς. Επέλεξα να αναφερθώ σε κάποια από τα πολλά που όπως προείπα, πέραν της αναγκαιότητάς τους στα δύσκολα αυτά χρόνια, έχουν ιδιαίτερη σημασία επειδή ακριβώς έχουν και σαφέστατες ιδεολογικές προεκτάσεις.
Στη νέα τετραετία πρέπει να εφαρμοστεί ένα μείγμα πολιτικής που θα αφήνει πίσω συνολικά και οριστικά τη στενωπό και τις συμπληγάδες αυτής της δεκαετίας. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο το πρόγραμμα, όπως εξαγγέλθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τον Αλέξη Τσίπρα, για την εργασία, την ανάπτυξη και το πρόσημο αυτής, τη φορολογία, την παραπέρα στήριξη της Παιδείας και της Υγείας με μόνιμες προσλήψεις εκπαιδευτικών, γιατρών, νοσηλευτών, επιστημονικού και βοηθητικού προσωπικού, την εμβάθυνση της δημοκρατίας, είναι αναγκαίο στις 7 Ιουλίου να δοθεί η δυνατότητα να εφαρμοστεί.
Με τη στήριξη και την ψήφο στις 7 Ιουλίου στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία υπερασπιζόμαστε τις πολιτικές κατακτήσεις της πρώτης τετραετίας και επιλέγουμε εκείνο το πεδίο ώστε οι προσδοκίες και διεκδικήσεις του λαού, των νέων, των πολλών να μπορούν να γίνουν νίκες.
Η ωμή εκφώνηση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας «δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι και δεν θα γίνουμε ποτέ», η πεποίθησή του ότι «η ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι φυσική επιλογή»(!) η πρότασή του για επταήμερο εργασίας σε συνδυασμό με τη «διαπίστωσή του» ότι πέρασε η εποχή του κλασικού δυτικού ωραρίου, η «δέσμευσή του» για επαναφορά του μνημονιακού 1 προς 5 για τις προσλήψεις στο Δημόσιο, που σημαίνει μηδενικούς διορισμούς σε θέσεις πάγιων και διαρκών αναγκών, μηδενικούς δηλαδή διορισμούς μεταξύ άλλων και στην Παιδεία και την Υγεία, και η γενικότερη «σύλληψη» της Ν.Δ. για ιδιωτική ασφάλιση των εργαζομένων αυξάνουν κατά πολύ την ανάγκη εγρήγορσης ώστε η εκλογική μάχη της 7ης Ιουλίου να μην είναι ημέρα ήττας του ελληνικού λαού, των εργαζομένων, των νέων.
Πίσω δεν γυρίζουμε.
Στις 7 Ιουλίου συμμετέχουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία για μια Ελλάδα καλύτερη, πιο δίκαιη, πιο δυνατή και έναν λαό ενωμένο και περήφανο.
* Ο Θοδωρής Μπαλτάς είναι δάσκαλος, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ