Ακούν «μεταρρυθμίσεις»
και νομίζουν ότι είναι κάτι καλό. Δεν καταλαβαίνουν ότι
τα αντικείμενα της
μεταρρύθμισης είναι οι ίδιοι. Για πρώτη φορά το ποντίκι ετοιμάζεται να ψηφίσει
τη γάτα, η γάτα τον σκύλο, το ελάφι το λιοντάρι. Είναι μία μαζική παράκρουση. Ένας συλλογικός
εφιάλτης.
Δεν μπορεί, όνειρο κακό είναι, κάποιος θα με ξυπνήσει.
Φτάσαμε
στο 2019 για να ακούμε ότι «το επίδομα γέννησης τέκνου θα ισχύει μόνο για
παιδιά γεννημένα από έλληνες γονείς». Κι ο άνθρωπος; Τόσοι
αγώνες για τον άνθρωπο, τόσοι αιώνες, για να έρθει ένα φασιστοειδές που σε 15
μέρες πιθανώς θα κυβερνά
και να διαχωρίζει τους γεννημένους σε αυτή τη χώρα σε πολίτες α’ και β’
κατηγορίας;
Κι από κάτω «μπράβο», «έξω οι ξένοι». Η Νέα Δημοκρατία έχει ρουφήξει τους
νεοναζί της Χρυσής Αυγής με το καλαμάκι. Γιατί να ψηφίσουν κόμμα της
αντιπολίτευσης αφού τώρα θα κυβερνούν; Όλα τα αμόρφωτα
πιθηκοειδή που δεν ξέρουν να συντάξουν μία πρόταση σε σωστά ελληνικά έχουν
καταχραστεί την ελληνική
σημαία, την έχουν κάνει τατουάζ παντού, σε μπούτια, σε βυζιά, και έχουν
συνταχθεί με το ακραίο που έρχεται.
Εργαζόμενος σε δήμο μού έλεγε ότι άνθρωπος που τρέφεται
καθημερινά από τα συσσίτια του είπε: «θα ψηφίσω Μητσοτάκη, να μας σώσει».
Επιχειρηματίας – αριστερός πάππου προς πάππου – ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ και οι
εργαζόμενοί του των 800
ευρώ του κάνουν bullying για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Θέλουν
επταήμερη εργασία. Θέλουν ελαστικό ωράριο. Θέλουν να αγοράσουν μόνοι τους το
σκοινί στο οποίο θα
κρεμαστούν.
Κυρία που μένει στα Μελίσσια, με καλό μισθό, ρωτάει την κυρία
που έρχεται και της καθαρίζει το σπίτι τι θα ψηφίσει: «Κυριάκο! Να φύγει ο Τσίπρας!», της
απαντά. Και δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Και παίρνει όλα τα
επιδόματα που έδωσε ο Τσίπρας και θα
κόψει ο Μητσοτάκης.
Παράνοια. Είναι σαν να ζεις σε μια χώρα που κανείς δεν ακούει. Το
λένε: Τέλος τα επιδόματα. Το λένε: Τέλος τα δώρα. Το λένε:
Μία πρόσληψη για πέντε αποχωρήσεις. Το λένε: «Και γιατί να μην απολύσουμε δασκάλους;». Το
λένε: «Το ΔΝΤ είναι ο φυσικός σύμμαχος της χώρας». Το είπε χθες ο Μητσοτάκης: «Καμία
μείωση φόρων το ‘19 και το ‘20. Πρώτα οι μεταρρυθμίσεις».
Ακούν «μεταρρυθμίσεις» και
νομίζουν ότι είναι κάτι καλό. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα αντικείμενα της
μεταρρύθμισης είναι οι ίδιοι. Για
πρώτη φορά το ποντίκι ετοιμάζεται να ψηφίσει τη γάτα, η γάτα τον σκύλο, το
ελάφι το λιοντάρι. Είναι μία μαζική παράκρουση. Ένας
συλλογικός εφιάλτης.
Πώς παίρνονται οι αποφάσεις; Πώς αποφασίζεις για τη ζωή
σου; Πώς φτάνεις να βάλεις την ψήφο
στον φάκελο σαν το τυρί στη φάκα που θα σε πιάσει; Δεν
καταλαβαίνω τίποτα. Δεν
καταλαβαίνω το γιατί. Δεν μπορώ να βρω εκείνη την οριακή ιστορική στιγμή που
μας γύρισε ανάποδα και μας άλλαξε τόσο.
Υπάρχουν στιγμές που με πιάνω να κοιτάω τον τοίχο περιμένοντας
να ξυπνήσω. Να έρθει
εκείνη η Κυριακή, στις 7 Ιουλίου, που ένα χέρι θα με σκουντήσει, θα μου δείξει
την Ελλάδα βαμμένη κόκκινη και θα πω: «Είδα έναν απίστευτο εφιάλτη. Ήταν σαν
αληθινός, μα ευτυχώς ήταν ψέμα».