Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία έχει σχέση με τη μετατροπή σε μια ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι πως είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο. Μια συλλογική ψυχική νόσος διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη, αυτής της ιστορικότητας.
Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, ” ιστορικός αγώνας” και αναρωτιέμαι για ποια Ιστορία μιλάμε; Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία; Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι των οποίων η απώλεια του αισθήματος της δικτατορίας είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου; Ποιοι; Αυτοί ακριβώς που είναι η ψυχικά νοσούντες; (…) η έκβαση αυτής της συλλογικής μνήμης φανερώνει μια συλλογική ψυχική νόσο, παρά μια μεμονωμένη».
Δεν είναι η πρώτη φορά που με θεωρητικούς (;) όρους μιας ψυχολογικής (;) ανάλυσης επιδιώκεται να αμαυρωθούν οι αγώνες κατά της χούντας, αλλά και συνολικότερα η ανάγκη των ανθρώπων να αντισταθούν. Η «θεωρητικοποίηση» της απαξίωσης, από την κυρία υφυπουργό, δεν απέχει καθόλου από τις πιο χυδαίες προσεγγίσεις που κυκλοφορούν.
Η συνταγή είναι γνωστή: Οι αγώνες της Αριστεράς δεν έχουν κοινωνικό υπόβαθρο αλλά είναι αποτέλεσμα κάποιας «εμμονής». Η κυρία Μιχαηλίδου αναφέρεται, δε, ξεκάθαρα σε ψυχικά νοσούντες. Η «βαριά ανάλυση» της κυρίας υφυπουργού δεν είναι πρωτότυπη. Τέτοιου τύπου αναλύσεις, οι οποίες δεν έχουν οπαδικό χαρακτήρα αλλά υποτίθεται πιο… ακαδημαϊκό διαμορφώνουν ένα ολόκληρο πλαίσιο πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσουν στη συνέχεια άλλες πιο «εκλαϊκευμένες» εκδοχές. Για παράδειγμα: «Είστε άρρωστοι και φαντασμένοι αν νομίζετε ότι ο κόσμος και η κοινωνία μπορεί να αλλάξει».
Η κυρία Μιχαηλίδου, στη συνέχεια της τοποθέτησης της διαπιστώνει και κάτι άλλο. Την «αδυναμία δημιουργίας ιδεολογήματος από την πλευρά των νικητών του εμφυλίου» και δηλώνει απογοητευμένη από τις εκδόσεις που κυκλοφορούν. Διαπιστώνει, δε, ότι «σε ιδεολογικό επίπεδο δεν κατάφερε η Δεξιά να χειριστεί τη νίκη της στον εμφύλιο». Είναι μια πιο «ευγενική» ανάλυση για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» (που πρέπει να σπάσει…), σύμφωνα και με Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες και άλλους πιο «τσεκουράτους» στο λόγο τους, υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας.
Η ψυχολογική ερμηνεία γεγονότων και περιόδων, χωρίς να συνδέεται με τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μονόλογος που δεν ακουμπά πουθενά. Μετατρέπεται, δε, σε ένα κομπογιαννίτικο εργαλείο που είναι τόσο επικίνδυνο ώστε να χωρίζει τους ανθρώπους σε «κανονικούς» και «νοσούντες».
Και φυσικά, οι «νοσούντες», για τους «κανονικούς», είναι αυτοί που δεν αποδέχονται την εκμετάλλευση και θεωρούν ότι μπορεί αυτή η κοινωνία να αλλάξει.
«Καλή» η προσπάθεια από την κυρία υφυπουργό, αλλά «παλιά». Από τις εποχές που ορισμένοι θεωρούσαν τον κομμουνισμό «αρρώστια»…
σ.σ.:
Σύμφωνα με το βιογραφικό της, όπως δημοσιεύεται στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, μεταξύ άλλων, το 2016 ήταν η υπεύθυνη οικονομολόγος της ομάδας των κατασκευών για την Τρίτη Εργαλειοθήκη Ανταγωνισμού του ΟΟΣΑ. Έχει διατελέσει σύμβουλος Δημόσιας Υγείας της Κυβέρνησης του Ιράν, ειδική συνεργάτης της αναπτυξιακής τράπεζας της Βραζιλίας, αλλά και του ΟΗΕ στην Ουγκάντα. Από το 2017 είναι Σύμβουλος Μεταρρυθμίσεων του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.