Του Χριστόφορου Βερναρδάκη
1. Το 1997 ο Γιάννης Σπράος, Καθηγητής στο Λονδίνο και μέλος ενός άτυπου οικονομικού επιτελείου που είχε συγκροτήσει ο Κώστας Σημίτης, παρουσιάζει μια Εκθεση για την ολική αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος. Η Εκθεση προτείνει δομικές περικοπές στις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές, αλλά μένει στο συρτάρι αφού προκαλεί κύμα κοινωνικών αντιδράσεων.
2. Δύο χρόνια μόλις αργότερα, το 1999, Σημίτης και Παπαντωνίου προτρέπουν (αν όχι διατάζουν) να τοποθετηθούν στο Χρηματιστήριο τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Διατυπώνουν την πρωτοφανή άποψη ότι το πρόβλημα του Ασφαλιστικού στην Ελλάδα (αυτό που ο καημένος ο Σπράος εξέθετε ως «διαρθρωτικό πρόβλημα») επιλυόταν τελικά μέσω του Χρηματιστηρίου (!!). Να τι λέει ο ίδιος ο Σημίτης στο debate των πολιτικών αρχηγών στις εκλογές του 2000: «Υπάρχει η περιουσία των Ταμείων, η οποία αναβαθμίστηκε, έχουν μετοχές για παράδειγμα στο χρηματιστήριο, οι μετοχές όπως και τα ακίνητά τους αξίζουν περισσότερα. Τα Ταμεία έχουν περισσότερα χρήματα».
Τα υπόλοιπα περί Χρηματιστηρίου και ασφαλιστικών Ταμείων είναι ιστορία.
3. Και αφού χάθηκαν οι περιουσίες των Ασφαλιστικών Ταμείων με τη χρηματιστηριακή «φούσκα», επανέρχεται το Ασφαλιστικό το 2001 με τη λεγόμενη «μεταρρύθμιση Γιαννίτση». Νέο κύμα κοινωνικών αντιδράσεων, και ο Σημίτης αναγκάζεται να αποσύρει το νομοσχέδιο. Εχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον τι λέει ο ίδιος ο Σημίτης στο βιβλίο του για τον απολογισμό της κυβερνητικής θητείας του που εξέδωσε το 2005: «Το σχέδιο δεν προέβλεπε την κρατική χρηματοδότηση του ασφαλιστικού ελλείμματος. Αυτό είχε αρνητική επίπτωση στο ύψος των συντάξεων, τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και άλλα θέματα» (σελ. 282 του βιβλίου του). Με άλλα λόγια, ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός ομολογεί το πρωτοφανές ότι δεν προέβλεπαν καμία χρηματοδότηση στο νομοσχέδιο, δηλαδή, είτε από αδιαφορία είτε από αμέλεια, οδηγούσαν την ελληνική κοινωνία στο απόλυτο χάος του ασφαλιστικού και των συντάξεων.
Τώρα διαβάζουμε σε διάφορες δηλώσεις πολιτικών της Αριστεράς για το θάνατο του Κ. Σημίτη ότι «άφησε ισχυρό αποτύπωμα», ότι «έλαβε κρίσιμες αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας», ότι «η τελική κρίση του έργου του ανήκει στην Ιστορία» και άλλες πληκτικές κοινοτοπίες.
Δεν είναι κακό πράγμα η «λογοτεχνία της νεκρολογίας», αλλά όταν προέρχεται από αριστερούς ανθρώπους θα περίμενε κανείς κάτι σοβαρότερο από δημόσιες σχέσεις χωρίς γνώση και ιστορική αντίληψη."